Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Het raam open, mijn voet op het pedaal en ik ga. Bovenstaande is niet enkel een zin uit mijn favoriete nummer van de Nederlandse artieste MEAU, maar ook een samenvatting van wat ik vorige week deed. De reden van mijn spontane autorit was tweevoudig. Enerzijds eisten de afgelopen weken veel van me. Tussen het zwangeren door bleef er na de drukke werkdag en verplichtingen weinig tijd over voor mezelf. Op de planning stonden caterings, workshops, samenkomsten en andere beloftes die al weken vastlagen en waar ik niet omheen kon. Zo gaat dat met grenzen. Hoewel het een nobel streven is ze te allen tijde te bewaken, merk je vaak pas dat je ze overschreden hebt wanneer je al een tijdje in het rood gaat. Gelukkig weet ik nu ook hoe ik, op momenten waarop het leven mij lijkt te leiden in plaats van omgekeerd, de schade kan beperken om een crash te verhinderen. Zo kroop ik, toen een van de vergaderingen op mijn strakke planning plots geannuleerd werd door de tegenpartij, impulsief achter het stuur van mijn auto en reed ik zonder afgelijnd plan richting mijn favoriete bloemenveld.
Ik trok de sleutel uit het contact en barstte in tranen uit. De opgekropte stress van de afgelopen weken zocht een uitweg en had het klaarblijkelijk op mijn tranenreservoir gemunt.
Anderzijds had ik de ochtend van mijn spontane autorit onze oude camionette naar de garage gebracht en was ik sinds die middag trotse eigenaar van een gloednieuwe bestelwagen. Ik stond te popelen om mijn nieuwe auto te besturen. Ik draaide de sleutel in het contact, verstelde de spiegels, verwonderde me over de handige parkeersensoren en reed aarzelend mijn straat uit. Ik draaide mijn raam verder open. De frisse buitenlucht verjoeg de synthetische geur van de nieuwe autobekleding. Na de derde bocht won ik aan zelfvertrouwen en draaide ik het volume van de radio omhoog.
Even later parkeerde ik de auto op de daarvoor voorziene strook naast het bloemenveld. Ik trok de sleutel uit het contact en barstte in tranen uit. De opgekropte stress van de afgelopen weken zocht een uitweg en had het klaarblijkelijk op mijn tranenreservoir gemunt. Plots overviel het besef me, daar achter het stuur van mijn gloednieuwe auto, dat ik zoveel draag. Ik haalde mijn rijbewijs, zocht mijn weg in de rouw, vocht tegen zoveel oordelen en verkocht net onze oude camionette, waarin Kobe en ik samen zoveel herinneringen hadden gemaakt. Door de maanden heen ben ik gaan wennen aan het voldongen feit dat Kobe er niet meer is om mijlpalen te vieren of tegenslagen te verzachten, maar toch overvalt het besef me plots dat hij nooit mee zal rijden in mijn nieuwe wagen. Deze column draag ik op aan iedereen die krachtig zacht blijft, zoals een vriendin van me, Studio Paus, het zo ongelofelijk mooi beschrijft. Deze is voor iedereen die zo nu en dan stilstaat aan de kant van de weg en huilt. Om vervolgens met opgeheven hoofd weer door te gaan. Wees maar zacht. Dat sterk zijn kan heus wel even wachten.
