Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Intussen is mijn zwangerschap al een tijdje bekend en hebben ook de ferventste tegenstanders de tijd gekregen om te wennen aan het voldongen feit dat ik in blijde verwachting ben. Hoewel ik me vorig jaar af en toe stevig heb moeten verdedigen voor mijn kinderwens, is de weerstand die ik eerder nog voelde voor mijn keuze stilaan weggeëbd. Zo gaat dat met sociale media. Meningen worden snel verkondigd, maar minstens even snel vergeten. Ik vind het zo slecht nog niet.
Ook de moedermaffia heeft me nog niet in het vizier, waardoor ik even heerlijk mag vertoeven op een wolk van ongeremd enthousiasme voor wat komen gaat. Even niemand die me nog snel wil waarschuwen over hoe zwaar het ouderschap wordt. Dat zou overigens volledig overbodig zijn, want ik ben me ook zonder waarschuwing zeer bewust van de verpletterende verantwoordelijkheid van het leven dat in mijn buik groeit. Voor mijn zwangerschap kreeg ik wel geregeld ongevraagd advies. Zo werd me bijvoorbeeld verteld dat ik vooral niet te hard mocht hopen op een geslaagde uitkomst. Ook onder toekomstige moeders in het fertiliteitscentrum heerst de hardnekkige mythe dat je kans op zwangerschap stijgt als je er niet te veel mee bezig bent. Begrijp me niet verkeerd: ik ga akkoord dat een overdosis stress zelden een gunstig effect heeft. Alleen voeren dergelijke uitspraken de druk alleen maar op en geven ze geen erkenning aan de teleurstelling die elke wensmoeder ervaart bij weer een negatieve zwangerschapstest. Bovendien is er intussen voldoende bewijs dat de emotionele rollercoaster tijdens een fertiliteitstraject geen invloed heeft op de slaagkansen.
In elk debat waar enigszins ruimte is voor interpretatie, treden altijd wel stemmen op de voorgrond die luid verkondigen de waarheid in pacht te hebben. U
Ook al zijn ze vaak best goed bedoeld, wat mij betreft zwieren we dergelijke uitspraken toch het liefst collectief de vuilbak in, want ik merkte al dat de grens tussen goedbedoeld advies en bittere kritiek soms bijzonder dun is. Zo hoorde ik ooit iemand verkondigen dat stress een miskraam in de hand werkt en dat vrouwen bijgevolg ook zelf verantwoordelijkheid dragen bij misgeboorte. Mijn bloed gaat koken van zulke uitspraken. Nu kan ik best goed aanvaarden dat niet iedereen dezelfde mening deelt, maar ik heb wel moeite met reacties die oordelend, grof en vooral simpelweg fout of stigmatiserend zijn. In elk debat waar enigszins ruimte is voor interpretatie, treden altijd wel stemmen op de voorgrond die luid verkondigen de waarheid in pacht te hebben. Uiteraard is dat niet anders in de magische wereld van het ouderschap. Borstvoeding, samen slapen, bevalling… Iedereen mag er zijn/haar/hun mening over hebben. Wat mij betreft, wordt het pas gevaarlijk als we anderen die onze mening niet delen verwensen en niet in dialoog kunnen treden.
Een beetje meer mildheid en minder oordeel, dat wens ik de wereld toe. Niet enkel voor alle (toekomstige) mama’s, maar ook voor iedereen op deze planeet, zodat we bruggen kunnen bouwen in plaats van afbreken. Noem me een idealist, maar ik ben ervan overtuigd dat een grote schep empathie en een stevige dosis mildheid onze wereld alleen maar ten goede komen. In al dat ongebreidelde idealisme geloof ik ook graag dat we op goede weg zijn. Die negatieve stemmen zijn in de minderheid, al roepen ze soms het luidst.
Lees hier al Laura’s columns.
