Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Een jaar geleden koesterde ik de illusie dat de mijlpalen die elk jaar terugkeren minder pijnlijk zouden worden. Tijd heelt alle wonden, verzekerden mensen me. Nu zijn we een jaar verder, vieren we deze week Kobes verjaardag voor de tweede keer zonder hem en weet ik dat het verstrijken van de tijd het gemis niet zalft. Ik wilde geloven dat het verdriet ooit voorbij zou zijn, dat er een dag zou komen waarop ik het gemis netjes in een doos zou plooien en ergens in de archieven van mijn geheugen zou kunnen klasseren. Alleen heelt tijd geen wonden, al leert het je wel om te gaan met verdriet.
In tegenstelling tot vorig jaar kan ik, na een jaar van zwerven en botsen, beter benoemen wat me helpt om het gemis op moeilijke dagen te dragen. Zo geschiedt dat we ook dit jaar Kobes verjaardag met een dichte kern aan vrienden en familie vieren. We spreken ’s morgens af voor een boswandeling. De frisse lucht jaagt mijn mistige gedachten weg. We halen herinneringen op en gedenken Kobe. Bovenal vieren we zijn leven, ook al kan hij de kaarsen op de taart niet meer zelf uitblazen.
Deze week vier ik Kobes leven dat eindigde, en tegelijk vier ik een leven dat moet beginnen.
Ik ben dankbaar dat we er samen de tijd voor nemen. Ik ben trots dat elke emotie bestaansrecht krijgt. Elk van ons beleeft dit moment anders. Wat is het bijzonder dat we op een dag als deze bruggen bouwen om elkaar te steunen. Diezelfde avond neem ik de nachttrein naar Wenen. Intussen weet ik dat mijlpalen gepaard gaan met opflakkeringen van snijdend gemis. Ik leerde dat het geen zin heeft om te vechten tegen die pijn. Bovendien wil ik me vóór de komst van onze mini aan een laatste soloreis wagen. Ik wil dwalen door ongekende straten en mijmeren over de toekomst bij een stuk taart in een café waar ze me in een vreemde taal aanspreken. Ik wil de tijd nemen om het gemis dat rond Kobes verjaardag opspringt te laten dalen.
In de ramen van de coupé zie ik mijn reflectie. Kobe zou 32 geworden zijn. Er zal een dag komen waarop mijn spiegelbeeld tekenen van ouderdom zal vertonen. Rimpels zullen mijn gezicht tekenen en wie weet kleuren mijn haren grijs. Ik vind het een gekke gedachte dat ik ook dan Kobe zal gedenken op zijn verjaardag. Mijn voor-altijd-dertigjarige man. De vooraltijd- dertigjarige papa van ons kind. Mijn blik glijdt naar de glooiing van mijn buik. Deze week vier ik Kobes leven dat eindigde, en tegelijk vier ik een leven dat moet beginnen.
Het is bijzonder te mogen schipperen tussen de diepste vorm van verdriet en het hoogste gevoel van geluk dat ik ooit ervaarde. Ik omarm ze allebei. Ik besluit dat er geen moment hoeft te volgen waarin Kobe geen stuk meer van mijn hart beslaat. Iemand wenste het me recent met de liefste woorden toe: ‘Ik hoop dat het geluk zo aanwezig mag zijn dat het verdriet als water verdampt.’ Dat is precies hoe ik me voel op de nachttrein. Pijn en verdriet maken onvermijdelijk deel uit van het leven, maar daarnaast is er ook zoveel moois om te koesteren. Ik hoop dat ik ons kind ook dat mag bijbrengen.
Meer columns van Laura lees je hier.
