Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Intussen ben ik al verder dan halverwege mijn zwangerschap. Volgens de verschillende apps op mijn telefoon weegt mijn baarmoeder inmiddels evenveel als een groot brood en heeft ons kleintje nu, afhankelijk van welke app ik mag geloven, de grootte van een maïskolf, fruittaart of papaja. Buiten het feit dat voornoemde weetjes niet enkel mijn bewondering voor het menselijk lichaam maar ook mijn honger prikkelen, merk ik daar overigens weinig van. Mijn buik deint stilaan uit terwijl het gepieker waaraan ik vorig semester best vaak ten prooi viel, afneemt.
Ik kan nog steeds niet helemaal vatten hoe het kindje in mijn buik intussen helemaal af is. Alle organen zijn ontwikkeld, het gezichtje is gevormd en wat begon als enkele cellen, ziet er nu uit als een klein mensje. De komende maanden moet het enkel nog groeien en zich verder verfijnen voordat we het op deze wereld mogen verwelkomen. Op de twintigwekenecho bleek alles er prima uit te zien, en dat was een hele opluchting. Al behoedt dat goede nieuws me niet geheel van het doemdenken waarin ik me de afgelopen maanden specialiseerde.
Naar verluidt ben ik lang niet de enige aanstaande moeder die geteisterd wordt door dromen die evenzeer dienst zouden kunnen doen als scripts van horrorfilms.
Hoewel ik mijn bewustzijn africhtte en mijn gedachten succesvol naar positieve invullingen van de toekomst leerde te stuwen, weet het gepieker me nu toch in mijn dromen te volgen. Zo droomde ik laatst dat ik beviel van een driekoppig kind terwijl er een oorlog uitbrak. Naar verluidt ben ik lang niet de enige aanstaande moeder die geteisterd wordt door dromen die evenzeer dienst zouden kunnen doen als scripts van horrorfilms. Misschien is het wel eigen aan het ouderschap, dat eeuwige gepieker. Ik voel me verantwoordelijk voor dat wezentje dat nietsvermoedend verder groeit en lijk het nu al te willen behoeden voor mogelijk leed. Er wordt weleens gezegd dat het ouderschap een langgerekte oefening in loslaten is. Dat die oefening al bij de zwangerschap van start gaat, ontdek ik nu zelf.
Afgezien van de sporadische nachtmerries loopt mijn zwangerschap op wieltjes. Ik voel dat ik steviger in mijn schoenen sta dan in het eerste semester om de klappen van de rouw te incasseren. Intussen beweegt ons kleintje lustig in het rond en geniet ik van de kleine schopjes en schokjes die ik toebedeeld krijg. Af en toe voer ik een klein sociaal experiment uit op onze nietsvermoedende mini. Zo probeer ik zo gevarieerd mogelijk te eten sinds ik las dat een baby tussen week twaalf en vijftien smaakpapillen ontwikkelt en via het vruchtwater al proeft van wat de moeder zoal eet. Ik weet niet of mijn beroep en bevooroordeeldheid een loopje met de werkelijkheid namen, maar toch heb ik het gevoel dat chocolade ook ons kleintje uitstekend smaakt.
Gelukkig las ik in een andere studie dat cacao door endorfines een positieve invloed kan hebben op de gemoedstoestand van moeders tijdens de zwangerschap. En we weten allemaal: een gelukkige moeder staat gelijk aan een gelukkig kind. Dit tweede semester staat dus helemaal in het teken van de overgave aan wat komen gaat en enorme persoonlijke opofferingen in de vorm van een wekelijks reepje chocolade. Mij hoor je momenteel niet klagen.
Lees hier al Laura’s columns.
