Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Deze week mocht ik het verlossende nieuws ontvangen. De resultaten van de NIP-test verschenen in mijn mailbox. Onder het motto ‘gedeelde smart is halve vreugd’ opende ik de mail samen met een vriendin in een koffiebar. Intussen weet ik al dat ik op zulke momenten maar beter iemand om me heen heb. Gelukkig werd er niets gevonden wat op een ernstige afwijking zou kunnen wijzen en klonken we samen op alweer een nieuwe mijlpaal in mijn zwangerschap.
Nu maand vier van mijn zwangerschap stilaan nadert, merk ik dat ik me zowel bewust als onbewust volop voorbereid op mijn leven als mama. Ik lees een beperkt aantal boeken die ik getipt kreeg, spoel niet langer door wanneer het in mijn favoriete podcasts over moederschap gaat, en ook mijn feed op Instagram lijkt zich voor te bereiden op de komst van onze mini nu de reels met schattige diertjes gradueel plaatsmaken voor video’s over mollige babywangetjes en eerlijk ouderschapsadvies. Ik vind het gek hoe mijn focus als vanzelf verschuift naar dat nieuwe leven in mijn buik en hoe zich daarmee een nieuwe wereld ontvouwt. De club van mama’s, daar ben ik nu ook trots lid van. Intussen ontdekte ik ook dat er in die mamaclub heel wat verschillende moedertypes zijn. Zo heb je onder meer de ploetermoeder, de overbezorgde mama, de chaos mom of de weet-het-altijd-beter-moeder. Ze staan voor eigenschappen die we allemaal ongetwijfeld in grotere of kleinere mate bezitten.
Tijdens avonden waarop de twijfel toeslaat, herinner ik mezelf eraan dat ik niet alleen ben.
Ik merkte alvast dat ik me prima thuis voel in de categorie ‘een-lijstje-voor-alles-moeder’ en dat ook de titel van chaos mom me allicht als gegoten zal zitten zodra onze mini er is. Net om die chaos tegen te gaan, probeer ik me nu al voor te bereiden op wat komen gaat. Ik maak lijstjes voor de babyuitzet, ga na welke veranderingen ik in huis wil doorvoeren en maakte zelfs een Excellijstje met vrienden die aangaven me af en toe te willen ondersteunen in mijn eerste stappen als alleenstaande mama. Tijdens avonden waarop de twijfel toeslaat, herinner ik mezelf eraan dat ik niet alleen ben.
Al maak ik me geen illusies, want het is onmogelijk om me feilloos voor te bereiden op wat komen gaat. Het ouderschap is een sprong in het onbekende. Zelfs met de beste wetenschappelijk onderbouwde boeken ter wereld en een schatkist aan ervaringen en tips van andere ouders hangt er nog zoveel af van mijn persoonlijkheid en de noden van ons kindje. En die laatste vallen nu eenmaal niet geheel te voorspellen. Misschien maakt net dat het ouderschap zo magisch. Ook al ijver ik om sommige bouwblokken in mijn leven in stand te houden, er zal tegelijkertijd zoveel veranderen. Ik schrijf aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Eentje van onderbroken nachten en torens van luiers en tetradoeken. Maar bovenal eentje van liefde.
Lees ook:
