Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
Zwangerschapsverlof. Tijd zat om die eindeloze takenlijst te tackelen, zou je denken. Al sta ik ervan versteld hoe snel zo’n dag thuis voorbijvliegt. Enkele wasjes draaien, de vloer na maanden nog een keertje dweilen, en voor ik het besef, moet ik me vlak voor sluitingstijd nog naar de winkel haasten. Dat ik genadeloos het onderspit delf in die eeuwige race tegen de klok nu ook de zorg van onze mini erbij komt, is een vaststaand feit. Soms heb ik het gevoel dat ik me in een onmogelijke spreidstand bevind, want na het runnen van mijn onderneming, huishouden en sociaal leven blijft er zelden tijd over.
Op de pauzeknop drukken is daarbij makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoewel ik net moeder werd, draait de wereld gewoon door. Mails moeten worden beantwoord, vriendschappen moet je onderhouden, en – ondanks mijn vurige wensen bij elke jaarwisseling en verjaardag – verschenen er nog geen kabouters aan mijn deur die mijn huishouden ’s nachts stiekem overnemen. Dat al die prioriteiten met één paar handen uitdagender om te beheren zijn dan met twee paar handen, vereist geen hoogstaand mathematisch talent.
Na mijn eerste dag zwangerschapsverlof bleek dus dat ik mijn verwachtingen grondig moest bijstellen. Die eindeloze to-dolijst zal niet helemaal worden afgevinkt in die enkele maanden voor ik weer aan het werk moet. Ik schrik ervan hoe snel dat onbestemde, gejaagde gevoel me soms bekruipt, terwijl ik eigenlijk met volle teugen wil genieten van deze periode. Ik zoek naar wijsheid en oplossingen in de wetenschap, lees artikels over ons oergedrag en leer hoe ons brein eigenlijk van nature geprogrammeerd is om naar negatieve gedachten te dwalen.
Het vereist actief denkwerk om die spiraal aan negatieve gedachten om te buigen. Wanneer ik de volgende dag nog snel een wasje wil draaien, daarbij opmerk dat mijn wasmiddel op is, bijgevolg naar de winkel moet hollen en daardoor een halfuur te laat op een afspraak aankom, probeer ik de situatie te benaderen als de ideale gelegenheid om mijn recent verworven kennis toe te passen. Hardop sus ik mezelf dat een halfuur vertraging niet het einde van de wereld betekent én geef ik mezelf een schouderklopje voor de was die intussen in de machine ronddraait.
Mijn timemanagementskills zijn er met de komst van onze mini niet beter op geworden, maar met het nodige relativeringsvermogen red ik het wel. Daar ben ik zeker van. Nu eens met het hoofd boven water, dan weer kopje-onder. In een wereld zonder pauzeknop is het misschien wel een daad van rebellie om af en toe niet te voldoen aan al die onuitgesproken en bovendien onhaalbare verwachtingen, niet? Deze column geldt dus ook als een formele verontschuldiging aan al mijn vrienden en familie omdat ik vanaf heden altijd en overal te laat zal komen.
Alle columns van Laura lees je hier.
