COLUMN: ‘Mijn schoonmoeder is best cool. Moeilijk te geloven, maar ik kan het bewijzen’

Mijn schoonmoeder is  best cool. Dat klinkt moeilijk te geloven, maar ik kan het bewijzen.

Er was eens een schoonmoeder. Mijn schoonmoeder meer bepaald. Wie nu een verzameling horrorverhalen verwacht waarin zij mij consequent het bloed onder de nagels vandaan haalt en nooit iets goed genoeg vindt voor haar gewéldige zoon, moet ik helaas teleurstellen: zo'n column wordt dit niet. Mijn schoonmoeder leest namelijk de Flair – belangrijk detail – en is, als ik héél eerlijk ben, ook best cool. Dat klinkt wellicht moeilijk te geloven, maar ik kan het bewijzen.

Zoals ik al zei: er was eens een schoonmoeder die op een mooie zomeravond haar zoon en schoondochter meezeulde naar het centrum van Brussel. Dat klinkt erger dan het was want schoonmoeders hebben hun reputatie niet mee. Als boze stiefmoeders van onze tijd delen ze sneren uit over je gebrek aan huishoudskills als ware het giftige appels en bemoeien ze zich met je leven alsof je een minderjarige prinses bent die stiekem samenhokt met zeven bebaarde drinking buddies. Niet in dit sprookje gelukkig. Deze schoonmoeder was misschien een beetje bazig, maar ze wilde trakteren, dus klaagde er niemand.

Anyway, nog voor ze besloten had welk Brussels terras haar aanwezigheid verdiende, viel haar oog op een glinstering in de verte. Bij nadere inspectie bleek het om de feeëriek verlichte boetiek van haar favoriete chocolatier te gaan, die voor de gelegenheid prachtig versierd was en afgezet met een roodfluwelen touw. Nu moet je weten dat shopping events op schoonmoeders werken als een rode lap op een koopgrage stier. Zéker als ze exclusief zijn. In no time stond ze dus met haar aanhang voor de winkel, waar een man in pak prompt een gastenlijst tevoorschijn goochelde. ‘Kom mama, we gaan terug’, probeerde de zoon. ‘We staan niet op de lijst’, fluisterde de schoondochter. Maar de schoonmoeder stapte onversaagd naar voren en declareerde plechtig haar naam. ‘Sorry, mevrouw, dat zie ik niet staan’, antwoordde de man formeel. Waarop de schoonmoeder zich schaamteloos naast hem zette en zei: ‘Probeer eens onder mijn meisjesnaam. Ah, hier staat hij!’ Zodra ze een willekeurige naam aanduidde, vinkte de man hem af met zijn gouden pen en zweefde het roodfluwelen touw als bij toverslag opzij.

De rest van de avond sipte het gezelschap lachend champagne aan de bar in afwachting van een selfie met de vriendelijke chocolatier himself, die wat later nietsvermoedend met de party crashers op de foto ging. Toen het tijd was om naar huis te gaan, griste de schoonmoeder nog een stuk decor in de vorm van een ijsje mee als aandenken. ‘Dat had je niet verwacht van je schoonmoeder, hè?’ lachte ze naar haar stomverbaasde schoondochter. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Deze column verscheen in Flair op 2 augustus.

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.