Elke week geeft Frederik je een inkijk in zijn leven als jonge vader, echtgenoot en hoofdredacteur van Flair.
Liefste lezeressen,
‘Waarom ween je?’ vraag ik aan Millie. Nu ze goed kan praten, hoeven wij niet meer te raden wat er mis zou kunnen zijn. Ze kan ondertussen benoemen wat er is: ze heeft ergens pijn, ze wil iets niet doen, ze wil graag iets hebben... Maar door het antwoord dat ze mij gisteren gaf, werd ik omver geblazen.
Mocht ik hem niet zelf doorgeknipt hebben, ik zou denken dat Millie en Toots nog met hun navelstreng vasthangen aan hun mama.
‘Ik was aan het wenen om jou te zien’, zegt Millie. Ze zit op het terras in de tuin te wenen alsof ze van de trapjes gevallen is, Toots haar favoriete knuffel heeft afgenomen of ze dringend naar het toilet moet. Maar nee, ze weent omdat ze mij wil zien. Meestal wil ze mama zien. Als ik haar oppik na school, is de eerste vraag ‘Waar is mijn tut?’ en luidt de tweede vraag ‘Waar is mama?’.
De band tussen kindjes en hun mama is onbeschrijfijk hecht. Mocht ik hem niet zelf doorgeknipt hebben, ik zou denken dat Millie en Toots nog met hun navelstreng vasthangen aan hun mama. Maar na bijna drie jaar is de band tussen papa en dochter ook uniek en onverwoestbaar geworden. Ik zou er bijna van gaan wenen.
