¡Ay, Corona!
COLUMN: ‘Toen vertelde onze visagiste me met trillende stem dat ze een dubieus griepje had opgelopen in Milaan’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze in deze column elke week haar avonturen.
Havana ooh na na
‘Ga je nu wéér op vakantie?’ De vraag doet me net niet in woede uitbarsten. Voor een buitenstaander lijkt het wellicht één groot extralegaal voordeel, maar in feite is onze jaarlijkse modereis serious business. In tien dagen tijd shooten we Flair-covers en editorials voor het hele seizoen – er hangt dus heel wat vanaf.
Werken op een exotische locatie is natuurlijk net iets inspirerender dan in onze studio in Kontich (sorry) maar brengt ook heel wat stress met zich mee. Vooral dit jaar. De voorbereidingen voor onze trip liepen namelijk niet bepaald van een leien dakje. Dat had alles met de bestemming te maken. Cuba, het land van de rum, sigaren en revolutie! Maar ook een land dat je als journalist niet binnenkomt zonder geldig werkvisum. Om dat laatste te scoren, richtte ik me eind vorig jaar tot de Cubaanse ambassade in Brussel. Ik mocht op audiëntie bij de ambassadrice in hoogsteigen persoon, die ons godzijdank haar zegen gaf, en begon daarna een WhatsApp-affaire met haar assistente. De arme vrouw werd om de paar dagen gebombardeerd met smeekbedes over de staat van onze aanvraag.
Naarmate de tijd verstreek en onze afreis naderde, werden mijn berichten steeds wanhopiger. In de laatste week belde ik haar om 10 uur ’s avonds nog op, hunkerend naar een verlossend antwoord uit Havana. Dat kwam er uiteindelijk twee dagen voor vertrek, na 99 e-mails en één kleine zenuwinzinking. Visum op zak, vluchten geboekt, planning gemaakt, nu kon er verder niks meer misgaan, toch? Tot onze visagiste me met trillende stem vertelde dat ze een dubieus griepje had opgelopen in Milaan. ¡Ay, Corona! Zij naar de spoed, ik op de rand van de waanzin.
Toen vertelde onze visagiste me met trillende stem dat ze een dubieus griepje had opgelopen in Milaan. ¡Ay, Corona!
In mijn hoofd speelden zich allerlei doemscenario’s af: 1. De visagiste blijft thuis en de modellen doen hun eigen make-up. Hoe moeilijk kan dat zijn, beach waves en een smokey eye? Oké misschien toch maar die no-make-uplook proberen... 2. De visagiste gaat mee en blijkt verantwoordelijk voor de invoer van een besmettelijk virus in het Caraïbisch gebied. Niet de béste manier om als magazine wereldwijd headlines te halen.
Gelukkig kregen we die avond te horen dat het níét om Covid-19 ging. De hashtag #nocorona werd geboren en wij konden één dag later éíndelijk vertrekken. Meer pech is onmogelijk, probeerde ik mezelf gerust te stellen terwijl ik op de luchthaven mijn paspoort scande. Maar helaas: voorbij de douanepoortjes besefte ik plots dat ik door alle ellende een essentieel deel van de styling vergeten was. Dat pakketje is as we speak per koerier onderweg van Antwerpen naar Londen, waar een welwillende reiziger het zal oppikken en in haar handbagage mee naar Varadero zal nemen. In afwachting van mijn reddende engel en haar kostbare cargo sip ik ongeduldig mojito’s aan de hotelbar. Niet omdat ik op vakantie ben, maar omdat ik het nodig heb. Geloof mij.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
