Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over haar gemoed
‘Hier. Ze maakt het me al de hele dag moeilijk. Leg jij haar maar te slapen.’ Moegetergd stak ik mijn dochter vooruit. Ik rolde met mijn ogen, zij spartelde met heel haar lijfje als een vis op het droge. Mijn vriend nam haar van me over, nadat ze met een laatste welgemeende trap nog een beetje van mijn maaginhoud naar boven stampte en uithaalde met haar handje, met de bedoeling me een oog uit te steken. Wat haar niet lukte en haar nog wilder maakte. En mij ook.
Pas toen ze zich kon vastklampen aan haar vader, kalmeerde ze. Zelf was ik minder snel te sussen, en dan kreeg ik nog een minachtende blik toegeworpen ook. Van haar, niet van hem. Híj ́ keek me aan met een blik die zei dat ik beter moest weten. Waardoor mijn ogen vanzelf uit hun kassen dreigden te rollen, want dat deed ik. Ik wist beter. En toch zei hij het nog luidop: ‘Zij maakt het jou niet moeilijk, je maakt het jezelf al de hele dag moeilijk.’ Ik besefte dat hij gelijk had en dat ik daarmee een klassieke fout had gemaakt. Een fout die ouders enkel maken net omdat ze ouders zijn.
Zonder te knipperen met haar ogen of nog maar de kleinste beweging te maken, kakte ze plots haar luier vol. Luid en duidelijk.
Ik had mijn eigen slechte humeur misschien een tikje te veel op haar geprojecteerd, dat geef ik toe. Maar wat moet je anders op zo’n dag? Probeer maar eens uit een negatieve spiraal te raken als die zo krachtig is dat die jou en alles wat je dierbaar is, meezuigt naar het centrum van de ondergang. Een ander de schuld geven van je ellende is toch een pak makkelijker dan zelf die verantwoordelijkheid op te nemen. Ik vond het niet alleen vervelend dat mijn vriend gelijk had, ik vond het nog vervelender dat ik me had laten vangen en dat ik die fout effectief gemaakt had.
Ik weet doorgaans namelijk beter, want de regels van het ouderschap zijn me intussen al duidelijk aan het worden: niet nee zeggen, maar het verbod ombuigen in een vage zin waarin dat woord niet voorkomt. De strijd niet aangaan met je kind, maar je gewonnen geven in de overtuiging dat je alsnog de baas bent. Niet roepen dat er niet geroepen mag worden. En geen sarcasme gebruiken, omdat kleine kinderen dat nog niet kennen. Een van de moeilijkere regels, vind ik persoonlijk, zeker omdat er al zoveel volwassenen zijn die daar niet mee omkunnen. En ze is tenslotte het kind van haar ouders.
Door mijn vriend even als bliksemafleider te gebruiken, leken zij en ik toch een beetje te bedaren. Nog een beetje meer gebukt onder het latente schuldgevoel dat iedere moeder heeft, deed ik een poging om het goed te maken: ‘We zijn allebei een beetje moe en prikkelbaar, hè?’ Ze keek me met grote ogen aan, alsof ze me begreep, dus ging ik verder. ‘Wat kunnen we doen om het weer een beetje leuker te maken?’ vroeg ik voorzichtig, alsof een kind van zeventien maanden een weldoordacht en goed geformuleerd antwoord zou kunnen geven. Toch deed ze dat, op geheel eigen wijze. Zonder te knipperen met haar ogen of nog maar de kleinste beweging te maken, kakte ze plots haar luier vol. Luid en duidelijk.
Na de ontlasting volgde de ontlading; haar gemoed sloeg om en ineens had ik mijn vrolijke kind weer terug. Ze was die dag dus niet gewoon een beetje moe en prikkelbaar. Ze was geconstipeerd, wat veel verklaarde. Uiteindelijk heb ik haar te slapen gelegd en ben ik zelf op het toilet gaan zitten. Misschien was het wel goed voor mijn gemoed.
Lees meer columns van Nele:
