Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 26 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten. Deze week heeft ze het over favorietjes.
Nietsvermoedend stapte ik de crèche binnen. Baby op mijn arm, duizend achthonderd spullen in de babytas op mijn rug. Ik gooide bijna de baby in de opbergkast om de babytas in de armen van de verzorgster te duwen, maar herpakte me net op tijd. Slaapgebrek doet wat met een mens. Maar toen ik de baby alsnog aan een verzorgster wilde geven, stond ik plots aan de grond genageld.
De verzorgster die haar normaal knuffelt bij aankomst, was namelijk een andere baby aan het knuffelen. Een nieuwe baby. Een jongere baby! En schattig! Daarrond verzamelden zich een stuk of drie oudere kindjes en een stagiaire die spontaan ovuleerde. Meteen besefte ik dat mijn baby gezakt was in de hiërarchie. Niet langer was zij de kleinste. Niet langer zouden foto’s van haar worden ingezet om vaders te overtuigen van nog een kind. Niet langer zouden oudere kindjes vechten om de tutter in haar mond te duwen. Of hem eruit te trekken.
Niet langer zouden foto’s van haar worden ingezet om vaders te overtuigen van nog een kind.
Mijn baby was niet langer het favorietje van de verzorgsters. Want dat was ze tot dan, dat moest wel. Ik aarzelde. Moest ik mijn baby achterlaten op de speelmat? Toch in die opbergkast? Moest ik haar misschien gewoon terug mee naar huis nemen? Of een nieuwe crèche zoeken, waar ze opnieuw de jongste zou zijn? Of zou ik haar de volgende dag wat vroeger afzetten, om al die andere kindjes voor te zijn?
Plots begreep ik de moeders die zo nodig hun kinderen zelf willen installeren op weekends van de jeugdbeweging. Waarom ze die slaapzak snel in het midden van een rij bedden gooien, het liefst naast het nog populairdere kind. Moeders die zelf de bus in spurten bij schoolreisjes, om een plekje op de achterbank te versieren. Moeders die ervan overtuigd zijn dat hun kind het enige favorietje is, altijd en overal. Maar zo’n moeder wil ik niet zijn.
Toen ik ’s avonds met een klein hartje de baby weer ging ophalen in de crèche, was het druk. Ik zag hoe de verzorgsters ouders geruststelden, hoe ze kindjes liefkoosden. Van nieuwe tot ervaren ouders, van kleinste baby tot oudste peuter. Met daartussen ook mijn dochter en ik. Ik besefte dat die verzorgsters niet alleen mij het gevoel geven dat mijn kindje het favorietje is. Ze geven elke ouder het gevoel dat hun kindje het favorietje is. En dat gevoel gun ik iedereen. Zo’n moeder wil ik wél zijn.
Lees meer columns van Nele:
