Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 25 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten
Over schwalbes
Tijdens de zwangerschap heb ik mijn kind weleens verward met een spastische darm, omdat ze zoveel schopte dat alles rommelde. Sommigen vinden nochtans dat het woord ‘schoppen’ de lading niet dekt. Dat het respectloos is ten opzichte van dat klein grut. ‘Baby’s schoppen niet, ze trappelen.’ Er zijn vrouwen die gekneusde ribben en inwendige blauwe plekken overhouden aan dat getrappel, dus vergelijk een zwangere vrouw met actief kind in de baarmoeder niet met de gemiddelde voetballer die op het veld dramatisch in elkaar stuikt wanneer een tegenspeler hem net niet raakt met een elleboog. Schwalbegewijs, waarbij ze allemaal doen alsof ze geraakt worden om een kans op winst uit te lokken, in het beste geval.
Mijn eigen kind bleef zelfs tijdens de bevalling lustig verder trappelen, alsof ze in zo’n Flinstones-auto zonder wielen zat en bergop moest rijden. Met haar hoofd niet door het open dak, maar uit mijn vagina. Haren in de wind en maar snelheid maken.
Plots voelde ik de baby schoppen. Verwarrend, want ze zit al zeven maanden niet meer in mijn buik.
Met mijn hand op mijn buik probeerde ik haar vaak te kalmeren. Tevergeefs, meestal. Het eerste wat ik tegen mijn mensje zei toen ze als een opgeschoten kipfilet op mij gelegd werd, was dan ook: ‘Hey, wilde.’ In mijn stem klonk de opluchting dat ik geen spastische darm op de wereld had gezet. En er was nog meer geluk, want voortaan zou mijn lijf enkel nog van mezelf zijn. Tot nu. Tot ik enkele nachten geleden opnieuw zo een plopje in mijn buik voelde. Ik voelde de baby effectief schoppen. Verwarrend, want de baby van wie sprake leeft nu al zeven maanden uit mijn buik en lag naast mij in de co-sleeper te knorren. Ofwel was ik opnieuw zwanger, ofwel was ik nog steeds zwanger.
Na een nachtelijk rondje Google en fora waarop vrouwen vragen of het mogelijk is dat ze het handje van hun ongeborene tussen hun billen voelen als ze zich bukken, blijkt het toch iets imaginairs te zijn. Fantoomschopjes. Een ding, volgens de wetenschap. Bijna de helft van de moeders voelt die schopjes van hun al geboren baby nog, soms zelfs jaren na de bevalling. Waarom is niet duidelijk. Misschien is het alsnog een spastische darm, mogelijks is het schwalbe. Feit is dat ik nu mijn hand niet op mijn buik, maar op mijn dochter kan leggen. Die wedstrijd is daarom sowieso gewonnen.
Lees meer columns van Nele:
