Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik belandde in mijn slip op de grond en barstte in tranen uit. Meestal gebeurt dat tussen de derde en de vijfde dag na de geboorte. Volgens de planning zijn die paar dagen het uitgelezen moment om de kraamtranen de vrije loop te laten. Ongewild, want het slaapgebrek, de twijfels, de angsten en de zotte hormonen die door je lijf gieren, beslissen dan over je mentaal welzijn. Dat is niet al te best. Overmand door de babyblues biggelen de tranen over je wangen, rechtstreeks naar je borsten, om daar te vermengen met de melk uit je lekkende tepels. En met wat pech eindigt die stortvloed van ellende in je onderbroek maat XXL met dito maat kraamverband. Best dramatisch, dus.
Ik werd ervoor gewaarschuwd, de eerste keer en ook deze keer. Vaak
al tijdens het telefoongesprek waar in ik extatisch de geboorte van mijn kind aankondigde. Dan kreeg ik gelukwensen, gevolgd door een waarschuwing: na de euforie zou ‘de klop’ nog komen. Maar al werd ik gewaarschuwd, niemand kon me ervoor behoeden.
Ik moest voor me laten zorgen terwijl ik voor mijn baby moest zorgen. Dat wilde ik, hoe dan ook.
Na mijn eerste bevalling werd ik gespaard van zo’n dip, maar ditmaal
hing ik eraan. Niet op dag drie, niet op dag vier en zelfs niet op dag vijf. Ik zakte helemaal weg in week twee. Bovendien ging het niet geleidelijk aan. Ik kreeg geen waarschuwing. Het begon niet met een traantje om te eindigen met luid gesnik, dat zou te gemakkelijk geweest zijn. Nee. Na een toiletbezoek, dat in week twee nog redelijk wat fysieke en mentale uitdagingen en een ‘postnatale spoelfles’ vereist, wilde ik mijn slip weer gezwind van mijn enkels naar boven trekken. En terwijl ik dat deed, voelde ik de grond letterlijk onder mijn voeten wegzakken. Ik probeerde me staand te houden, maar terwijl ik luid mijn lief riep, zakte ik in elkaar. Ik belandde in mijn slip op de grond en barstte in tranen uit. Ik verloor alle controle. Ik verloor mezelf.
De dagen erna heb ik in bed doorgebracht, met gesloten gordijnen, koorts- en angstaanvallen, huil- en vreetbuien en een knoert van een borstontsteking. Allemaal dingen die niet bevorderlijk zijn voor de melkproductie noch de feest vreugde. Ik moest voor me laten zorgen terwijl ik voor mijn baby moest zorgen. Dat wilde ik, hoe dan ook. Tussendoor probeerde ik vat te krijgen op wat er was gebeurd. En waarom. Ondanks de waarschuwingen, ondanks alles wat ik wist. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk leek het alsof de grond onder mijn voeten was weggezakt. En dat kon ik helemaal niet begrijpen, laat staan aanvaarden. Want hoe kon ik zelfs grond onder mijn voeten voelen als ik net daarvoor nog op een roze wolk zat?
Meer columns van Nele:
