Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over streepjes
Voor ik kinderen had, zei ik altijd dat ik drie kinderen had. Met enige trots, zoals het een echte moeder betaamt. Ik heb namelijk drie boeken geschreven, en als je schrijft, beschouw je die verzameling van lettertjes met een kaft errond dus als een soort van kind. Een geesteskind, maar desalniettemin een kind. Want dat kind komt er niet zomaar. Vaak gaat er zelfs meer dan negen maanden aan vooraf, in denkwerk en fysieke arbeid. En net zoals bij een echt nageslacht heb je gezwoegd om het een plaats te geven op deze wereld. Je hebt gevloekt, gehuild en misschien ook eens per ongeluk op de bevallingstafel gekakt. Bij wijze van spreken dan.
En als die boeken er dan eindelijk zijn, slaat de twijfel toe. Want heb je het wel goed gedaan? Je was ervan overtuigd dat je een schrijver bent, want je schrijft. Maar durf je jezelf wel zo te noemen? Je belandt plots in een zoektocht naar jezelf. Dat is iets waar meerdere ‘mensen die schrijven’ – laten we hen schrijvers noemen – mee worstelen. Ook ik. Er was veel nodig voor ik mezelf luidop een schrijver durfde te noemen. Maar uiteindelijk deed ik het, heel even zelfs met volle overtuiging. En om te voorkomen dat ik ooit toch opnieuw ging twijfelen, besloot ik om mezelf er dagelijks aan te herinneren met een kleine tattoo. Ik liet drie streepjes op mijn pols tatoeëren: voor elk boek een streepje. En tegelijk een streep door elke twijfel aan mezelf. Altijd, overal.
Er was veel nodig voor ik mezelf luidop een schrijver durfde te noemen. Maar uiteindelijk deed ik het, heel even zelfs met volle overtuiging.
Ondertussen zijn we ruim vijf jaar na het publiceren van dat derde boek. Het leven kwam op mijn pad en ik werd opnieuw moeder, maar dan van een echt kind. Eentje van vlees en bloed. Mijn eigen vlees en bloed dan nog! En met dat moederschap belandde ik opnieuw in een zoektocht naar mezelf. Want nu was ik wel moeder, maar wat was ik daarnaast nog? Als moeder speel je namelijk zoveel rollen. Als moeder besta je in zoveel versies van jezelf. En dat is iets waar meerdere ‘mensen die moederen’ – laten we hen moeders noemen – mee worstelen. Bij mij was een van die versies een schrijver. Dat wist ik ondertussen, maar het duurde even voor ik weer iets kon creëren.
Maar ik heb het gedaan, op alle mogelijke manieren: één kind zit nog in mijn buik en het andere stel ik deze week in Flair aan jullie voor. Met enige trots, zoals het een echte moeder betaamt. Het heet ‘Puzzelpreut’ en ik hoop dat het iets kan betekenen voor al die andere moeders. Ik heb me even de vraag gesteld of ik nu een vierde streepje op mijn pols moet laten zetten, maar ik denk van niet. Ik heb geen streepjes meer nodig om me te herinneren aan wie ik ben. Daarvoor heb ik die kindjes tenslotte al.
Meer columns van Nele:
