Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik stond samen met mijn dochter aan de kassa van de supermarkt toen ze smeekte om een pak koeken. Haar favoriete koeken. Want ze eet niet alleen koeken, ze heeft ook nog favorieten. Ondanks het feit dat ik haar tijdens haar eerste levensjaar geen suiker liet eten. In een poging om niet zonder slag of stoot overstag te gaan legde ik haar uit dat ze die koeken zelf mocht gaan halen en dat ze snel terug bij de kassa moest zijn. Die koeken lagen om de hoek en ze kent die winkel op haar duimpje, dus de kinderbescherming hoefde niet gebeld te worden. Niet daarvoor.
Enthousiast rende ze de winkel in. Ik zag dat ze onderweg naar de koeken bleef hangen bij een hoop speeltjes. Die trok ze een voor een uit het rek, dus ik hield mijn hart vast. Ik had mijn driejarige verantwoordelijkheid gegeven, en dat bleek het enige wat zij niet nam. De rij aan de kassa vorderde traag, maar toch was ze nog niet terug toen het mijn beurt was. Ik rekende af en wachtte haar op achter de kassa. Mijn hoofd tolde, want straks zou ze met haar koeken en die speeltjes terug aan die kassa opduiken en mij aan de overkant zien. Een drama. Maar zoals dat dan gaat, stond ik even later met mijn dochter en haar favoriete koeken opnieuw aan die verrekte kassa.
Ik had mijn driejarige verantwoordelijkheid gegeven, en dat bleek het enige wat zij niet nam.
Waar het was mis gelopen? Niet bij het feit dat ik opnieuw aangeschoven heb met haar. Niet bij het feit dat ze zelf die koeken uit het rek mocht gaan halen. Niet énkel daar, alleszins. De fout lag al ver daarvóór, namelijk bij het feit dat ik moeiteloos overstag ging. En dat wijt ik aan Het Grote Conflictvermijdende Gedrag dat ik tegenwoordig als ouder stel omdat ik geen zin heb in driftbuien die tegenwoordig onlosmakelijk verbonden zijn met conflicten - of ik nu wel of niet straf en beloon, en haar gevoelens al dan niet erken, tot tien maal toe.
Ik betaalde en dacht aan onze kat. Die krabt aan de zetel, en dat mag niet. Daar zijn we heel consequent in geweest. Zodra ze aan de zetel krabde, gooiden we haar in één beweging buiten. Waardoor ze nu aan de zetel krabt telkens als ze naar buiten wil. Daar is dus nog werk aan. Diezelfde avond moest mijn dochter een kleine portie zogenaamd vieze groenten eten, en als ze daarna niet dood was neergevallen, zou ze een waardig alternatief krijgen: een boterham. Of zo’n koek! Iemand anders zou haar misschien zonder eten van tafel sturen, maar de kans op een conflict leek me daarbij te groot. Wilde ik dan liever zo’n mama zijn die elke strijd beslecht met een koek? En alsnog verliest? Mijn dochter at die avond haar groenten niet op en was zo consequenter dan ikzelf. De kat krabde aan de zetel en ik opende het schuifraam.
Meer columns van Nele:
