Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu twee weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Voorzichtig knoopte ik mijn hemd dicht. Er zaten vlekken op van oud bruin bloed, daar waar ze mijn baby op mij gelegd hadden. Ik dacht aan hoe ze aanvoelde zoals een rauw stukje vlees, nat en warm. De navelstreng hield ons toen nog samen. Ik wreef even over bloedvlekken alsof het kruimels waren die van me af zouden vallen, maar ze verdwenen niet. Ik vond het niet eens vies. Met mijn vingers ging ik uiteindelijk het hele rijtje knoopjes af, één voor één. Dat hemd mocht dicht. Er zou die nacht geen baby meer op mijn blote huid liggen. In de plaats lag ze in de couveuse.
Ik voelde aan mijn borsten en vroeg me af of daar nu spontaan melk uit zou druppelen. Dat was niet zo. Misschien wisten zij het van die couveuse. Had ik niet ergens gelezen dat je minstens een uur huid-op-huidcontact moet hebben? Dat je een baby onmiddellijk de borst moet geven ? Dat dat nodig is ? Al was het maar om tot het besef te komen dat je net een kind op de wereld hebt gezet ? En dat die wereld daarom nooit nog hetzelfde gaat zijn?
Alleen, liggend op mijn kraambed, leerde ik op foto het gezicht van mijn dochter kennen. Ze leek op iedereen behalve op mij.
Ik probeerde me haar gezichtje te herinneren, maar besefte dat ik eigenlijk enkel de bovenkant van haar hoofdje gezien had toen ze op mij lag. Ik grabbelde naar mijn gsm en zocht naar foto’s van onze eerste en enige vijftien minuten samen, maar die foto ’s stonden blijkbaar op de gsm van mijn vriend. Plots werd ik triest. Niet omdat ze weg was, ik wist dat ze de beste zorg zou krijgen en ik wist niet beter. Ik werd triest omdat ik niet wist hoe mijn dochter eruitzag. Het enige wat ik had, waren die bloedvlekken en dat kruintje.
Snel stuurde ik een berichtje naar mijn vriend, die bij haar was. ‘Stuur je me even wat foto ’s door ? Ik heb niets.’ Achteraf zou ik pas zien dat ik schrijffouten had gemaakt. Alleen, liggend op mijn kraambed, leerde ik op foto het gezicht van mijn dochter kennen. Ze leek op iedereen behalve op mij. Toen ze na twee nachten voor het eerst bij ons op de kamer mocht slapen, wilde ik haar gezicht bestuderen zoals ik die eerste foto’s bestudeerd had. Ik legde haar op mijn borst zoals ze daar die vijftien minuten had gelegen, ditmaal zonder navelstreng die ons verbond. Nieuwsgierig zocht ik naar iets wat haar terug naar mij bracht. Nog steeds zag ik niks van mezelf in haar. Ik had niets, zo had ik het toen naar mijn vriend gestuurd. En toch was ze het enige en tegelijk alles wat ik had.
Lees meer columns van Nele:
