Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
De baby werd onlangs zes maanden, en dat maakte me tegelijk blij en verdrietig. Blij, omdat we die dag exact zes maanden minder ver verwijderd waren van het moment dat ze doorslaapt, haar eigen kak opruimt, met de auto kan rijden en met wat geluk als een autonoom wezen kan functioneren dat mij niet meer nodig heeft bij elke scheet die ze wel of niet laat. Verdrietig, om exact al die voorgenoemde redenen. Het leek alsof die blijdschap en dat verdriet onmogelijk samen konden bestaan, tegelijkertijd. Maar toch deden ze dat. En dat vatte dan ook meteen het hele moederschap samen voor mij: als een vat vol tegenstellingen. Moeder zijn is daarom zonder twijfel het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, maar ook het beste.
Want als moeder lijkt het soms alsof je oude leven dood en begraven is, maar tegelijk heb je een nieuw leven opgebouwd. Het voelt alsof je jezelf verliest, maar op een of andere manier ook nieuwe dingen van jezelf ontdekt. Het is vloeken op dat lichaam dat zo veranderd is, op dat buikje en die striemen, zo hard dat je de dagen het liefst onder een deken in de zetel doorbrengt, en het is juichen omdat je lichaam zo sterk is geweest en je zo veel heeft geschonken. Het is zeuren dat je nog eens de deur uit wil en huilen wanneer je uiteindelijk een beha moet aantrekken om ook effectief die deur uit te gaan. Het is opgelucht ademhalen wanneer je eindelijk even alleen bent, om wat later te hyperventileren omdat je iedereen om je heen mist. Het is snakken naar een vakantie en terug naar huis willen zodra je er bent. Het is hopen op een minuut stilte en die dan oorverdovend luid vinden. Het is haasten en stilstaan, schreeuwen en fluisteren, klauwen en aaien. Het is angstaanjagend en geruststellend.
Zodra je als moeder met een vrije val in dat vat vol tegenstellingen terechtkomt, krijg je het gevoel dat het een bodemloos vat is waarin het ene het andere uitsluit.
Als moeder ben je doodmoe, maar tegelijk meer levendig dan ooit. Je sleept je door slechte dagen, maar huppelt evengoed door de goede dagen. Je wil de tijd doen stoppen en doorspoelen zo snel je kan. Je wil carrière maken en hard werken, maar ook thuisblijven om niks te missen. Je voelt je oud en versleten, maar je bent jonger dan morgen. Je bent eenzaam en nooit alleen. Je bent een moeder, maar ook nog een kind, een partner en een vriendin. Je bent jezelf en jezelf kwijt.
Zodra je als moeder met een vrije val in dat vat vol tegenstellingen terechtkomt, krijg je het gevoel dat het een bodemloos vat is waarin het ene het andere uitsluit. Maar dat is niet zo. Als moeder ben en voel je namelijk alles tegelijk. Het ene en het andere. En de enige goedkeuring die je nodig hebt om te voelen wat je voelt en om die vrije val op je eigen manier te beleven, is die van jezelf.
Meer columns van Nele:
