Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu een jaar mama van een dochter. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over de eerste verjaardag
Ik heb een kind moeten baren om het concept ‘cake smash’ te begrijpen. Vroeger vond ik dat namelijk totaal oninteressant: een baby in zijn ondergoed laten badderen in een geplette taart om tegelijk zonder handen de restjes op te eten. Een koddige aangelegenheid waarmee de eerste verjaardag van kinderen al eens gevierd wordt. Een sugar rush, of het is niet gebeurd. En dat terwijl de ouders met gepaste trots staan toe te kijken en het boeltje fotograferen.
Pas sinds kort weet ik wat al die ouders tot zo’n waanzin drijft: alles wat je eigen kind doet, is blijkbaar aandoenlijk. Of het nu rolt in crème au beurre of in zijn eigen kak. Ik heb zelfs al foto’s genomen van dat laatste, dus wie ben ik om te oordelen over dat eerste? Nu mijn dochter deze week één jaar wordt, liggen dan ook plots alle opties open. Van de ene dag op de andere ben ik online op zoek naar een mooie ballonslinger in pastelkleuren. En een opblaasbare ‘1’. En vlaggetjes. Ik zoek ook naar recepten voor een taart. En een tof kaarsje om daarop te zetten. En toen ik voor bijna tweehonderd euro aan feestartikelen verzameld had in mijn winkelkarretje, besefte ik dat ik mezelf voor de gek aan het houden was.
Het lijkt me sterk dat uitgerekend zij zich bewust zou zijn van het feit dat ze gevierd moet worden. Ik daarentegen, ik hou haar al een jaar in leven.
Ik was helemaal geen verjaardagsfeestje voor mijn dochter aan het regelen. Ik was een verjaardagsfeestje voor mezelf aan het regelen. Zij heeft totaal geen benul van tijd noch ruimte en is niet zindelijk. Het lijkt me dus sterk dat uitgerekend zij zich bewust zou zijn van het feit dat ze gevierd moet worden. Ik daarentegen, ik hou haar al een jaar in leven. Je kan dat een gelukkig toeval noemen, of hard werk. Hoe dan ook is ze straks al een jaar gelukt. Haar verjaardag is dus vooral een feest voor ons, voor mijn lief en mij. Haar makers en primaire zorgverleners.
Ik vier een jaar waarin ik niet mezelf was en dat tegelijk meer dan ooit wel was. Ik vier een jaar waarin mijn lief de vader van mijn kind en ik de moeder van het zijne werd. Ik vier een jaar waarin ik haar niet heb laten vallen. En die keer dat ze er niets aan heeft overgehouden toen ik de laptop per ongeluk op haar liet vallen. Ik vier ons en ons gelukt geluk. Dus kom maar op met die cake smash. Ik kan niet wachten om in mijn ondergoed te rollen en badderen in een geplette taart om tegelijk zonder handen de restjes op te eten.
Lees meer columns van Nele:
