‘Die maandag startte met ““een tabletje”” en amper vier uur later eindigde hij met een pracht van een dochter’

Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.

Over de inleiding

Komt u voor een dagopname?’ De dame achter de balie keek niet meteen op toen ik me aanmeldde, die bewuste maandagochtend. Ik plooide mijn hand wat steviger rond de hendel van mijn valiesje en knip­oogde naar mijn vriend, die naast me stond. ‘Nee, ik kom een kindje kopen’, antwoordde ik met een grijns vanachter mijn mondmasker, terwijl ik mijn buik nog één keer fier voor­uit stak. Ik wist namelijk dat het een van de laatste keren zou zijn dat ik dat kon doen. Ik wist dat ik op dat moment het ziekenhuis zou binnen­gaan met een baby in mijn buik en pas een paar dagen later weer zou buitengaan met een baby in mijn armen.

De datum van de komst van ons kindje lag immers vast. De gynaecoloog zag de week voordien genoeg redenen om de zwanger­schap niet langer te rekken en na veertig weken en vier dagen zou zij die baby er op professionele en geplande wijze uit jagen. Iets waar ik met al mijn ongeduld ongeveer veertig weken eerder al klaar voor was. De gynaecoloog had maandag 13 september voorgesteld en mijn lief en ik gingen meteen akkoord. Niet gelogen: we vonden het lollig dat ons kind dan mogelijks eens op een vrijdag de 13de zou kunnen verjaren, waarmee we toch enige zin voor avontuur zouden kunnen meegeven.

Dus die maandag de 13de meldden we ons aan voor die inleiding. Zelden ben ik zo voor­ bereid geweest op iets. Mijn nagels waren gelakt, mijn haren waren versgewassen en ­geföhnd en de intentie om mijn bikinilijn bij te werken was er zelfs geweest. Maar toch zat de schrik erin.

Wat teksten schrijven betreft, zijn inleidingen namelijk vaak het moei­lijkst. Met zo’n inleiding moet de lezer letterlijk in de tekst worden geleid. Zonder al te veel omwegen naar de clou, die er vaak al lang is voor die inleiding er komt. En met bevallingen is dat eigenlijk net zo. Met zo’n inleiding moet de baby letterlijk in de wereld worden geleid. En met het nodige gehannes om dat te doen lukken, zouden zulke ingeleide bevallingen best wel heftig kunnen zijn. Er zijn verhalen van vrouwen die na een dracht van negen maanden een ingeleide arbeid van negen maanden moeten ondergaan, tien weeënstormen moeten doorstaan en wensen dat hun vriend zich toch gewoon op tijd had teruggetrokken.

Mijn lief had zich daarom al proberen te verontschuldigen voor die ejaculatie, maar dat was onnodig. Die maandag startte uiteindelijk met ‘een tabletje’, ergens onderweg was er een pretprik en amper vier uur later eindigde hij met een pracht van een dochter. De inleiding was gelukt en na de arbeid was de clou er. Zij was er. Eindelijk.

Meer columns van Nele:

• ‘Een bevalling is een prachtig moment, maar vaak toch ook een portie pure horror’
• ‘Als het kon, zou ik me als een kat terugtrekken in de kleerkast om daar te werpen’
• ‘Voor we dan tóch één voet buiten zetten, pist er iemand in zijn broek. Meestal mijn dochter, soms ook ik.’