Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over gelijkenissen
‘Precies de papa!’ Dat is wat mensen riepen toen ze mijn dochter voor het eerst zagen. ‘Die ogen! Dat mondje!’ Een enkeling had het zelfs over de haarinplanting en de positie van haar teentjes. Ik was die enkeling. Zelf beschouwde ik me als moeder al van in het begin te zeer als betrokken partij om objectief uiterlijke kenmerken van mezelf terug te zien in haar. Wat dat betreft zie ik pas een echte gelijkenis wanneer ze een stukje boterham of een veeg confituur op de top van haar neusje heeft hangen, ter hoogte van de geboortevlek die op mijn eigen neustop hangt.
Ik ben dus niet geneigd om snel de hashtag #mini-me te gebruiken als het over mijn dochter gaat, omdat zij allesbehalve de miniversie van mezelf is. Tenzij we per ongeluk dezelfde kleren dragen, want dat overkomt ons dan weer wel vaker. Om maar te zeggen dat ik afgelopen zomer vier kruippakjes heb gekocht. Voor mezelf. Zolang ik geen luiers begin te dragen en onverstaanbaar in het rond mompel, lijkt dat me nog aanvaardbaar.
Huilt ze zonder reden? Wordt ze boos als je haar eten wegneemt? Is ze snel moe? Precies de mama.
Ik kon het publiek boven die wieg ook geen ongelijk geven. Onze baby leek op haar vader. Net als de meeste baby’s op hun vader lijken. En dat is maar goed ook. Stel je voor dat je zelfgemaakte kind op willekeurige mensen zou lijken. Met het neusje van de buurman en de ogen, korte beentjes en dikke nek van de buurvrouw. Dat zou spijtig zijn, want als ouderpaar wil je toch wel wat credits krijgen voor je noeste arbeid. Die gelijkenis van baby’s met hun vader is er dus niet zomaar. Als moeder weet je doorgaans wel dat het kind dat je zelf gedragen en gebaard hebt, ook effectief van jou is. Al die extra kilo’s, dat rommeltje daarbeneden en die hormonen? Nee, over jouw eigendomsrecht als moeder bestaat zelden tot nooit twijfel. Maar de vader? Die kan er maar op vertrouwen dat moeder zich niet heeft laten bevruchten door een toevallige passant. Omdat een vaderschapstest niet bepaald subtiel is, heeft de natuur dus zelf een trucje bedacht: door de baby de looks van de vader mee te geven, heeft de arme stakker toch een beetje zekerheid in dit leven en kan de moeder erop aan dat hij ’s nachts ook weleens zal opstaan.
Een handig trucje van de natuur, dus. Doet ze graag. Nog zo’n trucje is moeders laten geloven dat hun pasgeboren baby de mooiste baby ter wereld is. Tot ze een jaar later foto’s uit die periode terugzien. Mijn kind, schoon kind. En liefde maakt blind, dat soms ook. Ik weet niet of het dankzij of ondanks de genenpoel is, maar ik vind haar alleszins het leukste kind ter wereld. Heel soms, wanneer ik midden in de nacht in mijn slip met behulp van het flitslicht van mijn smartphone onder haar bedje op zoek moet gaan naar haar tutter, vind ik dat wat minder. Maar dat zijn zeldzame momenten.
Wanneer haar vader en ik dan toch eens zeggen dat ze op een van ons tweeën lijkt, hebben we het niet over hoe ze eruitziet, maar over haar karakter, over de dingen die ze doet. Huilt ze zonder reden? Wordt ze boos als je haar eten wegneemt? Is ze snel moe? Precies de mama. Houdt ze zichzelf even in stilte bezig? Is ze soms selectief doof? Lacht ze luid en ongecontroleerd als ik net zo’n wind laat? Precies de papa. Waarschijnlijk is ons kind een goede mix van ons beiden. Ik heb maar één bezorgdheid. Stel dat we ooit een hond in huis zouden halen; wat dan? Ze zeggen namelijk dat baasjes op hun hond lijken.
Lees meer columns van Nele:
