Columniste Nele werd bijna twee jaar geleden moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over gemakzucht
Ik vond een baby zonder tanden makkelijker dan een peuter met tanden. Daar. Ik heb het gezegd. Je spuit gewoon wat geprakt fruit en groenten in dat snaveltje, die baby slikt dat mooi weg en de maaltijd zit erop. Nee, dan tanden. Die tanden hebben zeker hun voordelen, daar niet van. Maar er is één groot nadeel aan tanden bij een peuter: ze moeten worden gepoetst. En dat is mijn minst favoriete activiteit van de dag. Mijn dochter heeft ondertussen elf tanden (of twaalf? dertien?) en ze doet er ongeveer een halfuur over om dat setje op te blinken. Het liefst van al zet ze tienduizend stappen, terwijl ze uitdagend kauwt op die tandenborstel. Want bij iedere knauw weet ze heel goed dat ze mijn geduld op de proef stelt. En niet zo’n klein beetje. Zo’n leuk avondritueeltje voor het slapengaan eindigt dan meestal in een gevecht om die tandenborstel, waarbij zij in mijn vinger bijt.
Nadelen op overschot dus. Daarom permitteer ik het me om soms, heel soms, wanneer ik er echt geen fut voor heb, dat rondje tandenpoetsen over te slaan. Wat dat betreft, vrees ik dat mijn eigen gemakzucht de ontwikkeling van mijn dochter in de weg zit. Of in dit geval: een gezond gebit. Ook al gebeurt het echt maar soms. Zo laat ik haar nog niet op het potje gaan, omdat ik dat nogal een gedoe vind. En omdat ik geen zin had in de strijd om haar eerst in en vervolgens uit het bad te krijgen, heb ik haar eens met een nat doekje proberen te wassen. Wat tot nog meer gedoe leidde. En de laatste week ligt ze op wonderlijke wijze elke ochtend tussen mijn vriend en mij in bed, omdat ze het op een huilen zet als we haar in haar eigen bedje laten liggen. Een bedje waarin ook drie tutters en een babypop liggen. Een pop die nooit mee in bed mocht maar nu toch elke avond in dat bed ligt. Want zo gaat dat in het ouderschap.
Telkens als zo’n ingrijpende, gemakzuchtige oplossing zich aandient, moeten we als ouders kiezen. Want verliezen doe je sowieso met een kind.
Telkens als zo’n ingrijpende, gemakzuchtige oplossing zich aandient, moeten we als ouders kiezen. Want verliezen doe je sowieso met een kind. Ofwel laten we haar in haar bedje brullen en slapen we niet meer, ofwel leggen we haar tussen ons in zonder gebrul en slapen we niet meer. Het lijkt onredelijk en bovendien met eenzelfde uitkomst, maar we kiezen dan voor de tweede optie. En terwijl ik dan wakker lig, sus ik me met deze gedachte: wat nu werkt, werkt voor nu. Pick your battles, zeggen ze weleens. Ik vind opvoeden heerlijk, maar vaak is het ook nogal een hele klus. Dus waarschijnlijk word ik een moeder die haar kind op blote voeten en met haar broek achterstevoren op haar hoofd naar school laat gaan, omdat het me de strijd niet waard was.
Ben ik bang dat ik daarmee een gemakzuchtig kind opvoed? Zo eentje dat doet alsof ze haar veters niet kan strikken, altijd op een moment dat je gehaast bent? Natuurlijk wel. Ik weet hoe ik zelf ooit merkte dat dingen wel voor mij gedaan werden als ik ze zelf niet goed genoeg deed. Er is dan ook maar een dunne lijn tussen gemakzuchtig zijn en gewoon een ordinaire profiteur zijn. Uiteindelijk doe ik gewoon mijn best. In mijn eigen ouderschap. En dat bestaat naast natuurlijk ouderschap, onvoorwaardelijk ouderschap, bewust ouderschap en ga zo maar voort. Dus ik voeg daar graag gemakzuchtig ouderschap aan toe. Alleen dat schuldgevoel raak je niet zo makkelijk kwijt.
Meer columns van Nele:
