Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 26 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over hielen
Ik herinner me nog goed de keren dat ik op de hielen werd gezeten door een buggy. Letterlijk. Al die overenthousiaste maar vermoeide moeders die zo nodig hun klein grut de winkelstraten voort wilden douwen. Op een koopzondag dan nog wel. Of op de eerste dag van de solden. Horror! ‘Niet erg’, zei ik steeds wanneer ze met de wielen van die buggy tegen mijn hielen botsten, waarna zij zich verontschuldigden. Zo uitvoerig dat ik soms dacht dat er meer achter zat. Zonder er verder meer van te maken, kleefde ik nog een imaginaire Compeed-plakker op mijn hiel en zette ik mijn tocht verder. Zonder kind. Dus zonder kinderwagen. Hoogstens met een sok die afzakte in mijn schoen. Dat was destijds mijn grootste probleem. Het was een mooie tijd.
Bots één keer met een buggy tegen iemands hielen en je zit met een janker. En het is niet de baby.
Pas sinds zo’n buggy ook het verlengde van mijzelf is, voel ik de echte pijn. De pijn van de duwende ouders. Nu pas weet ik wat al die overenthousiaste maar vermoeide moeders met hun klein grut op dagelijkse basis moeten doorstaan. Want met een buggy is het leven net dat tikje moeilijker. En dat ligt niet aan die buggy, over het ding op zich heb ik totaal geen klachten. Maar een buggy staat gelijk aan een kind. En dat staat dat weer gelijk aan potentiële geluidsoverlast. Want een kind kan wel eens huilen. Luid, meestal. Onophoudelijk, soms. Daarom zien anderen je liever gaan dan komen.
En dan nog moet je opletten waar je juist gaat. Dat tafeltje is plots gereserveerd, die winkel gaat nét sluiten en die stoelen zijn al bezet. Voor mensen zonder buggy. ‘Niet erg’, zeg ik dan, maar ik meen het niet. De koets met boreling daarentegen, dat was een soort van praalwagen. De mensenmassa spleet zich en de fanfare begon vanzelf te spelen. Die baby werd er niet eens wakker van! Maar nu bots je dus één keer met een buggy tegen iemands hielen en je zit met een janker. En het is niet de baby.
De draagzak is een mooi alternatief, maar pas maar eens een trui met en kind aan je bovenlijf geplakt. Dus ik duw rustig verder. En net zoals die anderen bij mij deden, verontschuldig ook ik me. En knik ik dankbaar als iemand zegt dat het niet erg is. Want tot je sok afzakt in je schoen, heb je geen idee van wat erg is.
Lees meer columns van Nele:
