'Huilen is in dit huishouden vooral een vorm van miscommunicatie.'
Wil je slapen? Wil je niet slapen? Moet je eten? For fuck’s sake, zég het gewoon!
Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Moet ze eten?’ Sinds de geboorte van de baby is dat een van de vaakst gestelde vragen die ik te horen krijg. Ik was eerst degene met de melkvoorraad in mijn beha, en later werd ik degene met de app om haar voedingen te registreren. Dus nu ben ik de enige persoon die beslist over eten en niet eten. En ik moet al zoveel beslissen, terwijl ik zelf geen
tijd heb om te eten. De aanleiding voor de vraagstelling is telkens hetzelfde: een huilbui van de baby. En zo’n huilbui willen wij hier graag zo snel mogelijk beëindigen. De meest effectieve manier om dat te doen, is de baby met open mond onder de melkkraan houden. Maar op die
manier maken we er waarschijnlijk een emotionele eter van, en dat kan ook niet de bedoeling zijn.
Bij de eerste kreetjes die ze slaakt, wordt er door de omstaanders al paniekerig in mijn richting gekeken. Omdat het meestal helemaal nog geen etenstijd is en ik verder geen benul heb van wat er dan wel scheelt, negeer ik de hele zaak dan even door gewichtig te scrollen door die voedingstrack-app, wat me toch een volledige minuut respijt geeft. Heel soms durf ik Instagram en Facebook nog even te checken, gewoon omdat dat me nog iets meer tijd geeft om te doen alsof er geen baby is die mij, iemand of iets anders ongedefinieerd nodig heeft.
Heel soms durf ik Instagram en Facebook nog even te checken, gewoon omdat dat me nog iets meer tijd geeft om te doen alsof er geen baby is.
Huilen mag voor baby’s en de goede verstaander dan wel beschouwd worden als een prima vorm van communicatie, maar in dit huishouden is het toch vooral een vorm van miscommunicatie. In de evolutie van de mens is het dan ook ergens misgelopen met dat praten. Het zou namelijk een pak handiger zijn als baby’s niet gewoon zouden krijsen, maar zelf ook konden antwoorden op alle vragen die we hen stellen. Heb je het niet te koud? Heb je het niet te warm? Heb je pipi gedaan? Heb je kaka gedaan? Wil je slapen? Wil je niet slapen? Moet je eten? For fuck’s sake, zég het gewoon! Praten in het vervolg dus graag vóór omrollen, grijpen en zelfstandig zitten, dank u.
Feit is en blijft dat baby’s huilen. Niet altijd, maar wel vaak. Om zoveel en geen enkele reden tegelijk. Soms mag dat. Soms moet dat. En soms is er dus geen heel leger nodig dat met knuffelbeesten, tutters en papflessen in de aanslag rechtspringt nog voor de eerste traan rolt. ‘Ik weet het niet!’ roep ik uiteindelijk meestal als antwoord op die ene vraag, nadat ik mijn gsm met de voedingstrack-app nog geopend door de lucht gooi. Tegen dan zijn we toch weer een halfuur verder en is het ondertussen wel etenstijd geworden voor die baby. Dan gaat die fles erin, keert de rust terug en krijgen wij weer enig perspectief in dit leven. Tot ze opnieuw begint te huilen en ik moegetergd meekrijs. ‘Moet je eten?’ vraagt mijn vriend dan voorzichtig, waarop ik meestal knik.
Meer columns van Nele:
- ‘Het ontbreekt me aan energie om meer te doen dan liggend op het tapijt met Lego te spelen’
- ‘In plaats van de onthaalouder die eerste dag elk detail mee te geven, hield ik het hierbij: je gaat haar wel leren kennen. Daar vertrouwde ik op.’
- ‘Mijn kleuter heeft moeilijkheden om haar kaka los te laten, letterlijk en figuurlijk’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier