Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over een innige deelneming
Een week nadat mijn moeder mij op de wereld had gezegd, kreeg ze een welgemeende innige deelneming van een toevallige voorbijganger. Geen vriendin, niet eens een kennis. Gewoon een passant, iemand met een mening, zoals er zoveel mensen zijn. Terwijl die vrouw met enige droefheid over de kinderkoets hing, sprak ze haar spijtbetuiging uit, gevolgd door enkele woordjes uitleg. Zes, meer bepaald: ‘Spijtig dat het geen zoon is.’ Ik was de derde dochter in het gezin en die persoon veronderstelde dat mijn ouders voor een ‘derde keer, goede keer’ gingen en daarmee op een jongen gehoopt hadden. Wat ik dus niet was. Mijn moeder probeerde naar eigen zeggen gewoon te glimlachen, ondanks het feit dat haar baarmoeder spontaan een nawee kreeg, en zei waarheidsgetrouw: ‘Nee, toch niet.’ Wat moet je anders op zo’n moment, met een mond vol tanden en een slip vol kraamverbanden?
Aan die anekdote moest ik denken toen ik op een terrasje werd aangesproken door twee jonge vrouwen aan het tafeltje naast me. Ze feliciteerden me met de prominente zwangerschap. Het ene meisje hield zich meer op de achtergrond, terwijl het andere meisje als een magneet naar mijn uitpuilende navel werd getrokken. ‘Mag ik eens voelen?’ vroeg ze. En zonder op een antwoord te wachten, legde ze haar hand twee seconden onwennig op mijn buik, zonder me daarbij aan te kijken. Iets waar ik blij om was, want oogcontact maakt veel dingen vaak nog onwenniger.
‘Mag ik eens voelen?’ vroeg ze. En zonder op een antwoord te wachten, legde ze haar hand twee seconden onwennig op mijn buik.
Meer dan die uitpuilende navel kan ze in die korte tijd en met die snelle aai niet gevoeld hebben, maar het was blijkbaar wel voldoende om de ware toedracht van haar aanraking eruit te laten. Ze giechelde ongemakkelijk, zwaaide met haar hand alsof ze er waterdruppels van af wilde schudden en haalde haar schouders op, nonchalanter dan ze klonk toen ze zei: ‘Ik was ook klaar voor kindjes, maar mijn vriend heeft mij gedumpt.’ Haar vriendin, die alles vanop een veilig afstandje aanschouwde, roerde met haar doorweekte kartonnen rietje in haar cocktail van het huis en zei luidop tegen zichzelf: ‘Ik wil geen kindjes, ik heb het daar te druk voor.’ Een stilte volgde, en wat later wandelden ze samen weg.
Onderweg naar waar dan ook zouden ze misschien nog een vrouw tegenkomen die pas bevallen was, dacht ik plots. Van een derde dochter, misschien. En terwijl ze met droefheid over die kinderwagen hingen, zouden ze vast iets tegen die moeder te zeggen hebben. Iets wat meer over hen zegt dan over die moeder. Mijn eigen moeder heeft die ene vrouw nooit teruggezien. We kunnen alleen hopen dat ze een zoon gekregen heeft.
Meer columns van Nele:
