Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik weet niet hoe groot de groep is van ouders die net voor badtijd achter een naakte kleuter aan moeten rennen, maar ik loop voorop. En die kleuter van mij heeft dan nog vaak kak tussen haar billen hangen, wat het niet meteen aangenamer maakt. Laatst ging ze boos met haar rug tegen een witte muur staan, en iedereen weet hoe zoiets afloopt. Daar waar mijn kleuter vorige maand nog het liefst elke dag twee keer in bad ging, weigert ze nu. Ik hoef de kraan nog maar open te draaien, of ze doet alsof ik haar in een kuip met zwavelzuur ga dompelen. Ik vind die wispelturigheid verwarrend.
Want waarom wil ze plots niet meer in bad? Omdat het daarna slaaptijd is? Omdat ík wil dat ze in bad gaat? Omdat het water nat is? De ware toedracht van haar afkeer ken ik nog niet. Ik weet alleen dat ze het bij het klateren van het water dus op een rennen zet, waarmee ze het startschot geeft voor een strijd waarin enkel verliezers zijn. Want zij gaat alsnog in dat bad belanden en ik ga de moeder worden die ik nooit wilde zijn: de boze moeder. De moeder die eerst jammert dat ze niet leuk vindt wat er gebeurt, vervolgens tot drie gaat tellen, begint te roepen en uiteindelijk haar kind half moet verdrinken om ook nog dat haar gewassen én uitgespoeld te krijgen. En dan nog lijkt die dochter van mij niet erg onder de indruk, noch vergevingsgezind.
Onderhandelen met een kleuter is zoals praten tegen een muur waar je vervolgens tegenaan loopt.
Ik heb nochtans heel wat research gedaan naar hoe het zou moeten. Tijdens zo’n strijd zou ik kalm moeten blijven, niet panikeren of nog gehaaster worden. Ook al lijkt de avond al vier dagen te duren. Ik moet haar niet achterna rennen, maar dicht tegen me aan houden om haar op een geborgen manier boos te laten zijn. Ik moet traag en laag spreken. Begrip tonen. Haar emoties benoemen. Beamen dat het helemaal niet leuk is om in bad te gaan als je daar helemaal geen zin in hebt.
En ik begrijp het ook wel. Zo’n kleuter heeft werkelijk nul controle over zijn of haar leven, en dat kan best frustrerend zijn. Ik ben een volwassene, en zelfs voor mij voelt het soms nog alsof mijn leven geleefd wordt voor mij. Dat ís om van te janken en een reden om naakt weg te lopen. Net daarom moet je er als ouder en kind samen doorheen, want samen sta je sterk. Maar onderhandelen met een kleuter is zoals praten tegen een muur waar je vervolgens tegenaan loopt. Hier draait het dan ook dikwijls uit op een soort van haten op een liefdevolle manier. Het is de strijd niet aangaan, maar in goede banen leiden. En het is triomferen omdat je kind na al dat gehannes dan wel eindelijk in bad zit, maar beseffen dat hij of zij er straks weer niet meer uit wil.
Meer columns van Nele:
