‘Van de kraamtijd zal ik veel vergeten, behalve dat mijn borsten constant uit mijn bloes hingen’

Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.

De kraamtijd onderscheidt zich nog het meest van het gewone leven als een leven met de borsten bloot. Zo voelt het voor mij aan en zo zal ik me deze periode ook altijd blijven herinneren. Door de borst­voeding loop ik namelijk de helft van de dag rond met één borst uit mijn beha bengelend. De andere helft van die dag is de andere borst aan de beurt, en tegen het einde van de dag hangt alles los in de wind en is het opletten dat ik of mijn huisgenoten niet over mijn tepels struikelen. Of erger nog: de postbode, want die belt altijd aan op het moment waarop ik borst­voeding aan het geven ben. Met een pakje voor de buren.

Ruw geschat gaat de kraamtijd over de eerste zes weken na de bevalling. Daarna zou alles stilaan in de plooi moeten vallen, nadat er dus zes weken eerder van alles uit je plooi is gevallen. Zes weken. Dat zijn zes keer zeven dagen, en ik heb net mijn rekenmachine moeten gebruiken om uit te tellen dat dat 42 dagen zijn. Ik ben nu acht weken geleden bevallen, dus laat duidelijk zijn dat alles hier nog lang niet terug in de plooi gevallen is. Er is dan ook zoveel veranderd tijdens die kraamtijd.

Het begon al met de kraamverbanden die ik anders nooit zou dragen, zo groot als de gemiddelde luchtmatras. Toen kwam er een soort vermoeidheid die niet meer weggaat en me soms doet hallucineren, erger dan wanneer ik een nacht te veel gedronken en te weinig geslapen heb. Er is een spiegelbeeld dat ik tot hiertoe enkel in een spiegelpaleis heb gezien, in een van die spiegels met vergrootglas. Er is de tijd die overdag veel te snel en ’s nachts tergend traag voorbij tikt. Er zijn de hormonale zweetaanvallen en de kraamtranen waarvan ik soms bang ben dat het na het kramen gewoon tranen worden. Er zijn de eindeloze sessies online shoppen, het nemen van 98.906 foto’s van mijn baby en het kijken naar 98.906 foto’s van mijn baby, zelfs wanneer ze bij me ligt.

Het zijn allemaal din­gen waaraan ik later met weemoed zal terugdenken. Dingen waarvan ik de helft zal vergeten omdat ik zo moe ben. Behalve dan dat mijn borsten constant uit mijn bloes hingen. Als ik al een bloes droeg. De kraamtijd wordt zo een soort vacuüm in de tijd, een plek waarin alles en niets gebeurt. En het gekke aan die hele kraamtijd, de meest bijzondere tijd van mijn leven, is dit: de kraamtijd onderscheidt zich dan wel op meerdere – en sommige specifieke – manieren van het gewone leven, na een tijdje wordt het ene gelijk aan het andere. Dat gebeurt heel geleidelijk aan, bijna onop­vallend. Tot er geen verschil meer is en het leven weer gewoon wordt. Maar dan net iets anders.

Meer columns van Nele:

• ‘Ik aanschouwde mijn creatie en even leek het alsof ik een volwassen mens aan het verversen was’
• ‘De redenen voor een meltdown lijken soms ver zoek en vaak niet erg genoeg om je slecht te voelen’
• ‘Ik belandde in mijn slip op de grond en barstte in tranen uit’