Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 11 maanden mama van een dochter. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over kruipen
Ik had een lange broek aan, geen sokken en de ondergrond was niet glad. Buiten handbereik lag een zak chips, als aangewezen favoriete voorwerp. Zo moest het, had ik gehoord. Dus zo deed ik het. Ik keek nog één keer bemoedigend naar mijn dochter, die me bedenkelijk aankeek, en begon toen vastberaden te kruipen. Het Grote Doel. Want monkey see, monkey do, en als mijn dochter mij zou zien kruipen, ging zij dat vast ook doen.
Mijn dochter is nu elf maanden en ze maakt totaal geen aanstalten om zich voort te bewegen. Niet naar voren, niet naar achteren. En dat terwijl niet alle, maar wel veel andere kinderen van haar leeftijd zich op handen en knieën een weg door het leven banen, zich flink rechttrekken of zelfs al zelfstandig stappen. Natuurlijk mag ze zich van mij volledig in haar eigen tempo ontwikkelen. Alles op zijn tijd. Waarschijnlijk kan zij zelfs dingen die andere kindjes niet kunnen. Maar aangezien we door die lockdown toch wekenlang 24/7 bij elkaar zijn, dacht ik die tijd maar nuttig te besteden. En haar dus enkele vaardigheden bij te leren.
Voor haar is het allemaal goed zoals het is. Ze neemt genoegen met de dingen die binnen haar bereik liggen.
Zoals kruipen, om maar wat te zeggen. Ze heeft ook nog geen enkel tandje, maar ik ben er nog niet uit hoe ik haar kan tonen hoe dat moet. Dus steken we elders een tandje bij. Op handen en knieën met een zak chips als beloning. De voorspellingen zijn nochtans niet gunstig. Haar vader kon pas stappen toen hij vijftien maanden oud was en ik struikel nu soms nog over mijn eigen voeten. En dat kruipen gaat me dus ook op volwassen leeftijd niet goed af.
Nadat ik van de zak chips naar de koelkast was gekropen, besefte ik dat mijn aangewezen favoriete voorwerpen best bedenkelijk waren en liet ik me languit op mijn buik zakken om door te rollen tot op mijn rug. Zo lag ik naast haar. Ik hield haar aangewezen favoriete knuffel nog voor haar, maar die boeide haar niet in het minst.
Het mag dus duidelijk zijn. Haar eigen tempo is niet dat van mij. Op een dag zal ze zich voortbewegen, maar die dag is niet vandaag of morgen. Voor haar is het allemaal helemaal goed zoals het is. De wereld mag rond- en doordraaien, en die baby is content met wat ze doet en waar ze zit of ligt. Ze neemt genoegen met de dingen die binnen haar bereik liggen. Monkey see, monkey do. Dus misschien moet ik in deze gekke tijden maar eens wat van haar leren.
Lees meer columns van Nele:
