Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 22 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
De telefoon gaat. Ik neem snel op. Nietsvermoedend. Het is slecht nieuws. Een vriendin van een vriendin is plots overleden. Overmand door emoties leg ik neer. Vreselijke dingen overkomen goede mensen, denk ik. En dat het niet eerlijk is. Huilend neem ik de baby uit haar parkje. Ze slaapt en is nog even nietsvermoedend als ik net was. Ik duw mijn gezicht tegen dat van haar. Na een klein geeuwtje slaapt ze verder, maar ze troost ook.
Sinds ik een dochter heb, is ze mijn persoonlijk knuffeldoekje. Ik gebruik haar om mezelf gerust te stellen, net zoals zij een knuffeldoekje heeft dat we gebruiken om haar gerust te stellen. Het slechte nieuws dringt stilaan door en ik zeg tegen mezelf dat ik niet flauw moet doen. Het is een vriendin van een vriendin, Zij mag verdrietig zijn, ik niet. Maar het helpt niet.
Ze was een vriendin van een vriendin, en iedereen kent zo iemand. Maar ze was ook een vrouw, een dochter en een moeder. En dat maakt dat ze iedereen is of zou kunnen zijn. Ik zou haar kunnen zijn. En dat maakt me bang. Dat ben ik steeds meer, de laatste tijd. Voor ik moeder was, had ik daar nochtans geen last van. Ik durfde alleen in het donker te wandelen en ik nam mijn voorrang van rechts. Nu twijfel ik, wat het soms nog gevaarlijker maakt.
Het is die gedachte die me verlamt als moeder, alsof mijn kind een open zenuw is.
Ik adem de melkzoete geur van mijn dochter in en kan nog maar één ding denken: er mag me niets overkomen. Want wat is mijn dochter zonder mij? En er mag haar niets overkomen. Want wat ben ik zonder haar? Het is die gedachte die me verlamt als moeder, alsof mijn kind een open zenuw is. Ik wil niet gekwetst worden, en zij mag niet gekwetst worden. Net dat maakt ons zo kwetsbaar.
Ik weet dat ik het moederschap niet door kan komen dankzij een fluohesje, een helm en knie-, pols- en elleboogbeschermers. Want hoe meer bescherming, hoe harder de impact in dit geval. Ik moet het doen op vertrouwen; in haar, in mezelf en in de grote, boze wereld. Dat moederschap maakt me daarom sterk, maar ook enorm zwak.
Mijn dochter kreunt. Ik leg haar terug in haar parkje, waar ze haar knuffeldoekje tegen haar gezichtje aan duwt. Ik geniet van de aanblik en ik besef: erg wordt erger sinds zij er is, maar mooi wordt ook mooier. De telefoon gaat opnieuw, maar ik neem niet meteen op. Twijfelend. Misschien is het goed nieuws.
Lees meer columns van Nele:
