Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 5 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Ik mis mijn zwangere lichaam. Ziedaar een zin die je mij niet snel hardop zal horen zeggen. Ik mis mijn zwangere lichaam namelijk niet.
Ik mis helemaal niet veel aan die zwangerschap. Behalve dan het feit dat ik mijn gewone gedrag plots kon afdoen als zijnde zwangerschapskwaaltjes: vreetbuien, moodswings en flatulentie. Heel die zwangerschap was voor mij een middel om een hoger doel te bereiken. Het hoorde er nu eenmaal bij. Een beetje zoals Crocs op een camping.
Toen iemand me vroeg of ik geen gipsafdruk van mijn zwangere buik en borsten wilde hebben, was mijn antwoord wel erg duidelijk. Dat wilde ik niet. En daar heb ik intussen nog geen spijt van. Waar zet je zoiets, trouwens? In de voortuin? Naast het bed? Aan tafel tijdens het avondeten? Ik wist overigens dat er genoeg zou overblijven om me die zwangerschap te herinneren. Die baby zelf, in de eerste plaats.
Mijn lichaam zelf heeft anders ook wel wat overgehouden aan die dracht. De ene noemt het schade, de andere noemt al die veranderingen moedermedailles. Ik noem het gewoon feiten. Zo had ik vroeger een taille en kon ik het putje van mijn navel nog niet vullen met mijn tepels. Want met die borsten is het ook altijd wat. Ik wacht nu al op het moment dat de baby de kinderwagen ontgroeid is, zodat die kan dienen om mijn borsten in te leggen. Handig bij een deugddoend avondwandelingetje of twee.
Ik zit ook met een bruine streep na die zwangerschap. Niet in mijn slip, want met bevallingen weet je nooit. Die streep loopt over mijn buik en de officiële term is ‘linea nigra’. Niet te verwarren met een smaakloos wafeltje met suikervrije chocolade. Mijn vel is niet gescheurd onder invloed van de zwaartekracht, maar ik barst wel uit mijn kleren. Ik heb rimpels rond en wallen onder mijn ogen. Mijn haren vallen uit en ik baad constant in een geur van zure melk gemengd met hormonaal zweet. En telkens wanneer ik nies, plas ik ook een beetje in mijn broek. Zo kan ik met die slips toch nog een medaillekast vullen.
Mijn huidige lichaam is in die zin de grootste herinnering aan mijn zwangere lichaam, en het valt af te wachten of die blijvend is. Zo’n gipsafdruk is uiteindelijk ook slechts een indruk. En die is voor mij al onuitwisbaar. Ik had beter een gipsafdruk laten maken van mijn lichaam vóór die zwangerschap.
Lees meer columns van Nele:
