Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap.
Zwaar gedeconditioneerd. Dat was de term die de kinesist gebruikte om mijn fysieke toestand samen te vatten nadat ik drie keer voor hem had gesquat. Een gewaagde uitspraak, want die drie squats waren zelfs meer dan mijn vriend de laatste tijd heeft gekregen van mij. Toch kon ik die kinesist geen ongelijk geven. De laatste keer dat ik nog enige noemenswaardige fysieke inspanning heb geleverd, is geleden van de bevalling. En dat is ondertussen toch ook alweer zes maanden geleden. Ik dacht toen nog dat ik daar langer dan zes maanden op kon teren en gewoon mocht vergaan in de zetel. Maar met zes weken als ondergrens om dat te doen, is er blijkbaar toch ook ergens een bovengrens getrokken. En die ligt misschien wel op zes maanden. Dat is lang genoeg om weer mee te moeten in draaien in de mallemolen van het leven, maar niet lang genoeg om zonder pijn aan mijn staartbeen op een stoel te zitten. Tijd is dus relatief, zeker in het ouderschap.
Ik probeerde de verzuring in mijn bovenbenen te negeren, lachte een beetje ongemakkelijk en voelde me vooral een minkukel. Een aap in een pakje dat te hard spande rond de billen. Het was de goede man zijn beste dag niet, want daarna verzekerde die kinesist me nog dat ik mits wat inspanningen weer dezelfde conditie zou krijgen als voor de zwangerschap. Een opluchting, want qua inspanningen zou het dan nog meevallen. Voor de zwangerschap was mijn conditie namelijk ook onbestaand. Ik was altijd al een slappe vod die de uitputting nabij was na een rondje weglopen van mijn eigen problemen, maar ik droeg wel vier kledingmaten minder doing it.
Mijn lijf heeft een veldslag gewonnen. Ik mag fier zijn dat ik met mijn gestel twee gezonde mensenkinderen heb gebaard.
Een kind verandert dan ook alles, niet het minst een lichaam. En in mijn geval ook de manier waarop ik naar dat lichaam kijk. Het lukt me niet om mijn oude lichaam terug te krijgen, net zomin als het lukt om mijn nieuwe lichaam te omarmen. Ik weet nochtans hoe het werkt. Mijn lijf heeft een veldslag gewonnen. Ik mag fier zijn dat ik met mijn gestel twee gezonde mensenkinderen heb gebaard. Nog een post-partumbuikje erbij, het liefst met striemen, en iedereen blij. Behalve ik. Want voor mij werkt het zo niet.
Na de confirmerende mantra’s die ik driemaal daags voor de spiegel afhaspel en het besef dat ik blij mag zijn dat ik rond en gezond ben, rol ik alsnog met mijn ogen en ga in mijn jogging in de zetel liggen. Met een pak koeken en een portie zelfmedelijden, niet in staat om iets anders te doen omdat ik moe ben en zoveel moet. En zwaar gedeconditioneerd. Zelf hou ik het liever op gewoon zwaar. En gedemotiveerd. Het komt wel weer goed met mijn conditie, zodra de condities goed zijn.
Meer columns van Nele:
