Columniste Nele werd bijna twee jaar geleden moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over een puinhoop
Ik trok aan het velletje naast mijn nagel, net zo hard en lang tot ik spijt kreeg en het pijn deed. Een heel klein druppeltje bloed kroop langs mijn nagelrand, traag genoeg om mijn spijt te vergeten. Het was het teken dat ik moest overstappen naar de volgende vinger om ook daar een bloedbad aan te richten. Maar mijn vriend tikte me net op tijd op de vingers, letterlijk en figuurlijk. Betrapt verborg ik mijn vingertoppen in mijn vuisten. Hij had gelijk. Ik moest stoppen met aan mijn nagels te prullen.
Mijn nagels zijn namelijk een ding. Voor ik een kind had, waren ze onberispelijk. Nagelriempjes verzorgd, verfje over die nagel, soms een herstellend productje erop. Die nagels waren een werk. Dat had ik ooit van mijn moeder geleerd, die beweerde dat wat voor puinhoop je leven ook is, je de indruk geeft dat je alles onder controle hebt zolang je nagels er goed uitzien. Niemand heeft immers echt tijd om zijn nagels te lakken. Net daarom lijkt het met een likje verf alsof je het wél gemaakt hebt in dit leven. Je kapsel mag een vogelnest lijken, je kleren mogen vuil en versleten zijn en je mascara mag tot onder je neus hangen; zolang je nagels gelakt zijn, is het een look en heb je perfecte excuus om voor de rest stiekem de slons te zijn die je diep vanbinnen echt bent.
Hoe meer ik voor mijn dochter deed, hoe minder ik voor mezelf deed. Tot ik mijn nagels weer begon te lakken.
En toen kreeg ik dus een kind. Mijn focus verschoof van mijn nagels naar het kind. Zolang zíj er fris en fruitig uitzag, gaf ik de buitenwereld alsnog de indruk dat ik alles onder controle had. Hoe meer ik voor haar deed, hoe minder ik voor mezelf deed, ook al kon dat de bedoeling niet zijn. Integendeel. De bedoeling was dat ik even lief en mild zou zijn voor mezelf als voor mijn kind. Maar ik maakte de klassieke beginnersfout en was vooral streng voor mezelf en zette mezelf op de laatste plaats, om haar en een heleboel andere dingen op eerste plaatsen te zetten. Het moederschap werd op die manier een soort van nagels lakken met mijn linkerhand, terwijl ik rechtshandig ben.
Maar... er is een ‘maar’. Nog voor de eerste verjaardag van mijn dochter herpakte ik me. Ik kocht nieuwe kleurtjes nagellak, ging weer aan het vijlen en lakken, en zei tegen mijn vriend dat die nagellak nog wel even moest drogen. Een halfuur, bij voorkeur. Dat halfuur werd een soort van prachtige me-time, waarin alles kon en niets moest. Een halfuurtje waarin ik gewoon kon zíjn, ook al moest ik – om het geloofwaardig te houden – mijn handen dat hele halfuur gespreid in de lucht houden, terwijl mijn vriend de afwas deed en luiers ververste. Om maar te zeggen: ik was terug. Het natuurlijke evenwicht tussen aandacht voor mijn dochter en aandacht voor mezelf herstelde zich langzaam.
En toen was er 2020. Er volgden links en rechts bijzondere maatregelen, avondklokken, lockdowns en quarantaines. Ik deed niet eens meer de moeite om mijn nagellak met product te verwijderen, maar liet alles uitgroeien of afbladderen. Ik bladderde zelf een beetje af. En vandaag zit ik hier dus weer, met ongelakte nagels, bebloede velletjes en mijn vriend die me moet berispen. Mijn potjes nagellak zijn uitgedroogd en het leven is vaak een puinhoop. Maar mijn dochter ziet er wel nog goed uit, vind ik. Nog niet alles is verloren.
Meer columns van Nele:
