Onze columniste Nele is terug, mét baby op komst! Ze is nu 34 weken zwanger. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
‘Het is zover!’ riep ik. Het was nacht. Mijn gezicht vertrok van de pijn, mijn adem stokte en mijn stem klonk benepen. Onmiddellijk schoot mijn vriend wakker. ‘Nu?’ vroeg hij verward, terwijl hij alvast recht krabbelde. ‘Nu!’ riep ik, overtuigd van de timing. En zonder aarzelen deed hij wat hij moest doen. Hij sprong naar het voeteinde van ons bed om daar mijn benen te stretchen en zo de spier kramp uit mijn kuiten te krijgen.
Ik heb de laatste weken namelijk last van pijnlijke spierkrampen. Het soort krampen dat je marathonlopers ziet krijgen in epische filmpjes op het internet. Op tien meter van de finish beginnen ze plots te waggelen, tot andere lopers hen spontaan ondersteunen en ze zo alsnog de eindmeet en eeuwige roem op sociale media behalen. Die krampen zouden typisch zijn voor zwangere vrouwen. En voor mensen die dus intensief sporten. Ondanks mijn uitgebreide omschrijving laat ik in het midden tot welke groep ik behoor.
De bevalling gaat naar het schijnt gepaard met nogal wat fysieke ongemakken. Een marathon zou er niets tegen zijn.
Feit is dat ik soms zelfs denk dat die krampen pijnlijker zijn dan weeën, waardoor ik me helemaal voorbereid voel op de bevalling. Maar van dat idee kom ik vast nog wel terug. Een van de volgende keren dat ik paniekerig roep dat het zover is, zal er zich dan ook meer dan een spierkramp gaan aanbieden. Dan gaat die baby eruit willen en naar het schijnt gaat dat ook gepaard met nogal wat fysieke ongemakken. Een marathon zou er niets tegen zijn. En ik heb het gevoel dat we daar niet op voorbereid zijn. Het feit dat we naar geen enkele infosessie gaan die ons aangeboden wordt, kan daar iets mee te maken hebben. Maar het gaat verder dan dat.
Mijn vriend en ik zijn over het algemeen weinig voorbereid op veel dingen in dit leven. Zo moeten we al te vaak onze neus snuiten met een vel keukenrol en vegen we ons achterste proper met papieren zakdoekjes. Om maar te zeggen dat je je plan moet trekken als het toiletpapier op is. Want plantrekkers zijn wij wel. En dat zullen we ook zijn tijdens die bevalling. Dat wist ik toen mijn vriend de volgende dag riep van op het toilet. “Het is zover!” klonk het. “Het toilet papier is op!” Ik snelde naar de keuken, maar daar vond ik enkel een lege rol keukenpapier. Paniek brak uit. Bij hem en bij mij. Die bevalling schoot door mijn hoofd en ik wilde me meteen inschrijven voor een infosessie of twee. Tot ik nog een verloren pakje papieren zakdoekjes vond in mijn handtas.
Lees meer columns van Nele:
