Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap.
Elk begin is het einde van een ander begin. Dat zei ik tegen mezelf toen ik mijn oudste dochter voor het eerst naar de opvang bracht. Mijn moederhart kraakte die dag een beetje, en het voelde niet goed om mijn kind niet langer 24/7 bij mij te hebben en het voelde niet goed om die zorg uit handen te geven. Ik had haar zo graag gewild, dan moest ik er toch voor zorgen? Dezelfde voorwaarde als toen ik eindelijk een hamster kreeg als kind.
Het was een harde vaststelling dat de wereld wel gewoon verder blijft draaien nadat je een kind op de wereld hebt gezet. En dat je uiteindelijk gewoon weer moet instappen en meedraaien, al is het dan op je eigen manier. Vanaf het moment dat ik mijn kind had afgezet, leek het alsof ik ergens iets vergeten was, terwijl ik moest vergeten dat zij er even niet meer was. Zelf had ze daar minder last van. Zij liet zich gewillig in de armen sluiten door de kinderverzorgster om me vervolgens aan te kijken met een blik die ik enkel kon interpreteren als vrijgeleide om te vertrekken en om na die moederschapsrust eindelijk eens terug mijn leven te gaan leiden. Of ja, ‘een’ leven te leiden.
Het feit dat ik weer kon ademhalen toen er goed voor mijn kindje werd gezorgd, zegt niets over de onmetelijke liefde die ik heb voor dat kindje. Het zegt meer over de liefde voor mezelf.
En toen moest plots mijn tweede baby ook al naar de opvang. Opnieuw was daar het besef dat er een periode voorbij was geraasd. Een periode waarin we elkaar echt leerden kennen. Want net toen ik wist wat er bedoeld werd met welk kreetje, moest ik dat gaan uitleggen aan iemand die haar niet kent. En slaakte ik zelf kreetjes. Ze houdt graag een vinger vast als ze in slaap valt! Je middelvinger! Als haar flesje leeg is, houdt ze dat flesje graag nog even vast. Huilen met snikken betekent honger! Huilen met krijsen betekent die middelvinger teruggeven! En ze zit het liefst in deze houding met haar gezichtje naar het raam en haar bovenlijf in een hoek van iets meer dan negentig graden ten opzichte van haar onderlijf met het riempje niet te strak rond haar middel en de evenaar door haar gat! In plaats van de onthaalouder die eerste dag elk detail mee te geven, hield ik het hierbij: je gaat haar wel leren kennen. Daar vertrouwde ik op.
Ik was opnieuw klaar voor een tranendal en het gevoel dat ik mezelf verloren was, maar zo voelde het helemaal niet. Integendeel. Ik was net opgelucht dat zij in goede handen was en dat ik weer handen vrij had. Heel even heb ik overwogen om me daar schuldig over te voelen, met de verantwoordelijkheid voor die hamster en het gekraak van mijn hart bij de vorige opstart in het achterhoofd. Maar ik heb besloten om dat niet te doen. Het feit dat ik weer kon ademhalen toen er goed voor mijn kindje werd gezorgd, zegt niets over de onmetelijke liefde die ik heb voor dat kindje. Het zegt meer over de liefde voor mezelf.
Meer columns van Nele:
