Columniste Nele werd bijna twee jaar geleden moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over dat oproepje
587. Dat is exact het aantal ongelezen mails dat in mijn mailbox was gevallen. Alle 587 hadden ze hetzelfde onderwerp of een variant daarop: ‘Shoot babyboom’. Binnenkort verschijnt er in Flair namelijk een artikel over de babyboom die er dit jaar zit aan te komen, mét een fotoshoot van enkele zwangere vrouwen. Zeven, meer bepaald. Om die selectie te maken, was er een oproepje op Facebook geplaatst. Onderwerp: ‘Shoot babyboom’.
Het oproepje ging ’s avonds online, en de volgende namiddag – of 587 mails later – ging het weer offline, omdat er tot dan toe al 580 vrouwen teleurgesteld moesten worden. Dat mochten er niet nog meer worden. Bovendien kon ik niet elke mail afzonderlijk beantwoorden. Tegen die tijd zouden die eerste baby’s alvast hun zesde verjaardag vieren. Iedereen tegelijk antwoorden lukte niet, dus daar zat ik dan, tussen 580 mensen die me vol ongeduld aanstaarden en hun mailbox aan het refreshen waren terwijl ik hulpeloos naar die van mij staarde. Het enige wat ik kon doen, was hun mails lezen. Dat was ik hen verschuldigd, dus dat deed ik.
Ik wil zeggen dat ik hun verhaal gelezen heb; het is een prachtig verhaal. Ik wil zeggen dat ik hen gezien heb; het ziet er prachtig uit.
Ik las het mailtje van de mama die een regenboogkindje verwachtte. De mama die geloofde dat ze geen kinderen kon krijgen. De mama die het allemaal alleen zou doen. De mama die bijna alle hoop verloren was. De man die zijn vrouw in de bloemetjes wilde zetten omdat ze zelf nooit zou reageren. De grootmoeder die het eerste viergeslacht van de familie aankondigde. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik al die mailtjes met een grote glimlach en grote emoties gelezen heb. Omdat ik wist wat zij voelden: een enorme dankbaarheid en fierheid die met niets te vergelijken is. Een gevoel dat je wil delen met de rest van de wereld, zeker op een moment waarop die wereld zo ver weg lijkt door een pandemie. Geen collega’s die tijdens Zoommeetings nieuwsgierig naar je buikje kijken, zonder partner op controle bij de gynaecoloog, geen terrasjes die je pronkend kan passeren, geen babyshowers of -borrels... Dat is het lot van de mama’s die tijdens die pandemie een kindje kregen of krijgen. En dat is spijtig. Dat is alsof je je blijdschap wil uitroepen terwijl je je verslikt in dat mottige mondmasker.
Ik wil hier dus elke vrouw die gereageerd heeft op het oproepje – man en grootmoeder inclusief – bedanken voor hun reactie. En ik wil zeggen dat ik hun verhaal gelezen heb; het is een prachtig verhaal. Ik wil zeggen dat ik hen gezien heb; het ziet er prachtig uit. En ik wil hen veel geluk wensen met alles. 580 keer en meer.
Meer columns van Nele:
