COLUMN: ‘Elk argument is er eentje in de om-ter-ergst-strijd: om-ter-meest-moe, om-ter-hardst-gewerkt...’

Het was zes uur ’s morgens. De baby werd wakker en huilde op een dwingende toon. Ze was duidelijk niet van plan daar snel mee te stoppen. Niet zonder dat we haar uit haar bed zouden tillen en haar non-stop zouden entertainen tot ze opnieuw zou omvallen van de slaap. Als wij daar niet eerder van zouden omvallen. Ze was klaar voor de dag. Mijn lief en ik waren dat niet.

Omdat ik nog ergens halverwege een coma lag en dat net iets langer kon volhouden dan mijn lief, gooide hij gefrustreerd het deken van zich af. ‘Het is al goed’, zuchtte hij, ook op een dwingende toon. ‘Ik sta wel op met de baby.’ Hij klonk echt lastig. Alsof hij elke ochtend om zes uur moet opstaan, en ik nooit. ‘Laat al maar!’ zei ik geschrokken, alsof hij het was die me had gewekt en niet de baby. ‘Ik sta wel op met haar!’ Ik klonk ook lastig. Alsof hij elke ochtend om zes uur moet opstaan, en ik nooit.

Hij klonk echt lastig. Alsof hij elke ochtend om zes uur moet opstaan, en ik nooit.

Met het gehuil van de baby op de achtergrond stonden we naast het bed, elk aan onze kant daarvan. Tussen ons in: een hele hoop bezwaren die we niet hardop durfden uit te spreken, maar op dat moment wel heel luid dachten. Ik was die nacht al twee keer opgestaan. Niet voor de baby, maar omdat ik moest plassen. Maar hij had haar gisteren al in bad gedaan. Ik had gepoetst, omdat de poetsvrouw kwam, want zo gaat dat. Maar hij was inkopen gaan doen. Ik had de vaatwasser gevuld. Maar hij had die geleegd. Ik heb het druk met de baby en hij heeft het rustig op het werk. Maar hij heeft het druk op het werk en ik heb het rustig met de baby. Ik dit, maar hij dat!

Elk argument is er eentje in de om-ter-ergst-strijd: om-ter-vermoeidst, om-ter-hardst-gewerkt... Het is een strijd om het grote gelijk dat niemand uiteindelijk heeft, want we zijn beiden ouder van dat schreeuwlelijk bundeltje van plezier. Evenveel. Ook al heb ik haar negen maanden gedragen en heb ik haar uit mijn lijf geperst via een kleine lichaamsopening. En niet hij. Maar goed.

Met slaap in onze ogen bleven we elkaar over het bed heen aankijken terwijl we in stilte elk onze strijd voerden. Om uiteindelijk te beseffen dat we elkaar echt niets te verwijten hadden. De baby was intussen gestopt met huilen en sliep weer. Om-ter-snelst kropen we terug in bed om hetzelfde te doen.

Lees meer columns van Nele:

•  ‘Ik vroeg niet eens of hij mij mooi vond in dat badpak, ik vond mezelf mooi’
• ‘Ik plantte mijn dochter voor de spiegel, maar het besef dat ze zichzelf zag, kwam niet’
• ‘Ondanks een veelheid aan gebaren is wijzen het enige wat mijn kind doet’