Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over herinneringen
Links voor ons stond een doos met daarop in duidelijke letters de bestemming: weg. Rechts stond een doos met een andere bestemming: houden. Tussen ons in lag onder andere een stapel boeken, speelgoed en fotoalbums. In alle hoeken van de kamer en daartussen stonden gevulde plastic zakken en nog meer opbergdozen. Samen met mijn moeder zat ik in mijn oude slaapkamer op het bed waarin ik vroeger elke nacht een beetje meer groeide. Mijn dochter deed in de kamer daarnaast een dutje, waardoor we moesten fluisteren of het kind werd wakker en wij zouden geen tijd meer hebben voor wat we moesten doen: mijn oude slaapkamer leegmaken.
Mijn ouders verhuizen namelijk binnenkort en verlaten zo het huis waar ze mij en mijn twee zussen, maar evengoed zichzelf, hebben grootgebracht. En dat is een ding. Een moeilijk ding. Meestal is het zo dat het ouderlijk huis pas wordt leeggemaakt wanneer die ouders er niet meer zijn. Tragisch, sowieso. Maar ik ben hier om te vertellen dat het toch ook niet heel evident is om dat huis leeg te maken wanneer de ouders in kwestie er nog zijn en er commentaar gegeven wordt op elk voorwerp dat in een doos moet belanden. Weg of houden. En als ik haar hand niet telkens met een strenge tik wegsloeg, zou mijn moeder alles in die rechterdoos gooien: houden.
Mijn atletiekoutfitje van weleer belandde in de linkse doos, maar mijn moeder graaide het er verontwaardigd uit. ‘Dat gooi je toch niet weg?’
Zelf ben ik geen grote verzamelaar van tastbare herinnering. Ik zag daar bijvoorbeeld mijn kalligrafieschriftje passeren, met mijn eigen naam in 9868 verschillende versies schoon schrift geschreven. Mooi om terug te zien, maar niet nodig om te bewaren. Vind ik. Hetzelfde met al de verschillende trofeeën die ik samen met duizend andere kinderen kreeg na het uitlopen van een veldloop. Weg, want dat ik meestal voorlaatste werd, herinner ik me ook zonder die trofeeën. Het bijbehorende atletiekoutfitje van weleer belandde ook in die doos, maar mijn moeder graaide het er verontwaardigd uit. ‘Dat gooi je toch niet weg?’ Ik probeerde nog even Marie Kondo in de strijd te gooien, stak dat shortje in de lucht en vroeg met frons: ‘Word jij hier blij van?’ Maar daar werd ze boos van.
Terwijl ik met mijn ogen rolde, stak mijn moeder een preek af. ‘Nele, jij denkt zeker dat jouw dochter later niet graag eens door jouw spullen gaat?’ Voor deze opmerking gebruikte ze haar stem in plaats van nog te fluisteren. En ze zei mijn naam, wat alles zegt op zo’n moment. ‘Kijk toch wat hier allemaal staat’, verzuchtte ze. Ze stond recht, bukte zich om wat verkleedkledij uit een plastic zak te halen en zo stond ze plots met haar eigen trouwjurk in haar handen. ‘Kijk dan toch.’ Ze fluisterde weer, al bleef het enigszins dwingend klinken. Ik keek op en in één oogopslag zag ik ineens wat er eigenlijk aan de hand was. We waren niet aan het inpakken voor een verhuis. Het ging niet over ‘weg’ of ‘houden’. Het ging over herinneringen die we daar in mijn oude slaapkamer konden ophalen, verhalen die nog verteld moesten worden. Meer nog die van moeder dan die van mijzelf. Ik zag hoe ze, gekleed in een jogging, haar trouwjurk fier voor zich hield en daarmee een levensverhaal wilde vertellen. Dus ik gooide de atletiekoutfit in de rechterdoos, zette me recht en luisterde naar het verhaal dat een moeder tegen haar dochter vertelde. In de kamer naast ons bleef het stil
Lees meer columns van Nele:
