Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over vooroordelen
Met enige fierheid stuurde ik een foto door naar enkele vriendinnen. Op die foto: een glijbaan, mijn peuter die in volle vaart naar beneden gleed en op de achtergrond een andere peuter die zijn broek uittrok voor geen reden, want zo zijn peuters nu eenmaal. De focus lag dus op mijn kind, die voor het eerst zonder aarzeling, angst of hulp van die glijbaan gleed. ‘Goed zo!’ stuurde de ene vriendin terug. Een gepaste reactie, want eigenlijk boeien zulke foto’s echt wel niemand behalve een stel grootouders hier en daar. Een andere vriendin dan: ‘Wat een overbezorgde moeder ben jij!’
Ik fronste. Want ik? Overbezorgd? Dacht het niet. Een babyfoon met camera: ja. Maar gps-tracking, om maar iets te zeggen? Nee. Verbaasd bekeek ik de foto opnieuw. En plots zag ik het. In haar vlotte beweging van boven naar beneden droeg mijn kind haar fietshelm, iets waar ik me niet eens bewust van was. We waren met de fiets naar de speeltuin gereden en nog voor ik haar goed en wel uit haar zitje geholpen had, was ze al naar die glijbaan aan het rennen. Met fietshelmpje dus. Wat ik best handig vond: als ze die helm ophield tot we weer vertrokken, bespaarde me dat bij de terugrit het risico dat haar onderkin tussen de sluiting gekneld zou worden. Eén keer per dag een fietsrit lijkt me wat dat betreft namelijk wel genoeg. En dat is geen overbezorgdheid, dat zijn praktische overwegingen.
Ik vroeg me af waarom ik in de verdediging wilde gaan. Of beter nog: waarom ik me aangevallen voelde.
Meteen begon ik te typen: ‘Nee! Ze wilde die helm niet afdoen na het fietstochtje!’ Maar ik verzond het niet. In de plaats daarvan keek ik rond en vroeg ik me af waarom ik eigenlijk zonder nadenken in de verdediging wilde gaan. Of beter nog: waarom ik me aangevallen voelde. In die speeltuin zag ik verschillende ouders. De moeder die constant foto’s van haar kind nam, eentje die zelf enthousiast meespeelde en eentje die liever was thuisgebleven. Er was een vader die vanop een afstand zijn kroost in het oog hield, een vader die daar was voor de moeders en een opa die er maar net in slaagde om zijn kleinkind bij te benen in het losse zand. Voor elk van hen had ik een verhaal kunnen verzinnen, gebaseerd op een oordeel en vooroordeel dat misschien of zelfs hoogstwaarschijnlijk helemaal naast de kwestie was.
Want iedereen heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen reden om foto’s te nemen, om mee te spelen of net afstand te houden, om niet alleen te willen zijn en om te rennen in het losse zand. En het beste daaraan is dat niemand zich daarvoor hoeft te verantwoorden of verontschuldigen. Ik wiste wat ik eerder getypt had en stuurde een berichtje terug: ‘En wat dan nog!’
Meer columns van Nele:
