Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over ongewenst gedrag
‘Ga je vandaag flink zijn?’ De kinderverzorgster stelde die vraag aan de ingang van de crèche, en ik was geneigd om voor mezelf te denken en te antwoorden, zoals me ooit aangeleerd is. Ik mompelde een tikje beledigd doch bevestigend en had toen pas door dat de vraag gericht was aan mijn peuter, die op haar beurt deed alsof haar neus bloedde. Wat ook zo zou zijn als ze nog langer onophoudelijk een trapje op en af kroop om uiteindelijk op haar gezicht te vallen. ‘Oei...’, zei ik. ‘Was ze de andere dagen dan niet flink?’ Verbaasd. Een peuter van twee jaar is namelijk niet ‘flink’ of ‘niet flink’. Dat is net het ding bij peuters. ‘Gisteren heeft ze kindjes omvergeduwd. En hen in het gezicht geslagen.’
Ik probeerde me bij de opvang te excuseren voor mijn peuter door te zeggen dat ze die ochtend ook haar vader én mij in het gezicht had geslagen.
Op dat moment stelde ik me allerlei vragen die een volwassen vrouw zich niet hoort te stellen, zoals ‘Hadden die andere kindjes het niet gewoon verdiend?’ Beschaamd om die vreselijke gedachte focuste ik snel op een andere gedachte: mijn peuter doet eigenlijk alles wat ik graag zou willen doen. Want soms wil ik ook gewoon mensen aan de kant duwen. Heel af en toe zou ik iemand eens een goed pak slaag willen geven. En er is meer. Als het mocht, zou ik ook ongegeneerd protten en boeren waar ik ga en sta. Of mensen aanstaren. Wijzen naar dingen die ik vreemd vind. Mijn eten gewoon op het midden van de tafel uitspugen als het me niet smaakt. Allemaal dingen die ik mijn peuter zie doen en die ik zelf niet meer doe omdat het sociaal ongewenst gedrag is, iets wat recht tegenover sociaal gewenst gedrag staat. En het ene afleren betekent in het geval van zo’n peuter dus eigenlijk zoveel als het andere aanleren. Met ‘Mag niet!’ komen we er dus niet. Dat werkt op onze peuter zoals een rode lap op een stier, en in die boodschap vindt ze geen alternatief.
Wanneer ze me dus net een stevige rechtse heeft gegeven en tijdens de luierwissel met een stamp mijn milt in tweeën scheurt, probeer ik daarom gepast te reageren. Niet boos, maar wel afkeurend. Niet háár afkeurend, maar wel haar gedrag. Googel het, en je krijgt een hele handleiding. Tegen de tijd dat je die informatie verwerkt hebt, zal je peuter vast ook wel gekalmeerd zijn. Ik probeerde me bij de opvang nog te excuseren voor het ongewenste gedrag van mijn peuter door te zeggen dat ze die ochtend ook haar vader én mij in het gezicht had geslagen. Al besefte ik dat dat weinig hoopvol klonk voor het verdere verloop van de dag en haar ontwikkeling in het algemeen. Maar ik maakte me geen zorgen. Niet om haar en niet om die kindjes die ze terroriseerde, want ze zijn stuk voor stuk de schattigste rotzakjes die er zijn. Dat is net het ding bij peuters.
Meer columns van Nele:
