Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn kleuter heeft een eigen leven en ze is nogal gesteld op haar privacy. Ze vertelt me namelijk niets over haar leven. Hoewel ik haar heb gemaakt en dus het verworven recht heb om te weten wat ze doet als ze niet bij mij is. Omdat je kinderen vooralsnog niet mag chippen, blijf ik daarom als een creep achter een paal van de schoolpoort staan om te kijken hoe ze de hoek om sloft. Want ze loopt of huppelt niet naar haar klasje zoals andere kleuters dat doen, ze sloft. Met matig enthousiasme. Mogelijk op exact dezelfde manier als hoe ze mij ’s morgens door het huis ziet dwalen.
Haar leven kreeg voor het eerst vorm in de opvang, waar er een heen-en-weerboekje was waarin ik dagelijks kon lezen wat zij me niet vertelde. Dat ze waren gaan wandelen, bijvoorbeeld. Dat ze schrik had van de paarden en dat ze met de blokken hadden gespeeld. Later kon ik dat dan gebruiken als munitie voor een gesprek dat dan zo ging: Ik: ‘Ben je naar de paardjes geweest? Was je bang voor de paardjes? Heb je met de blokken gespeeld?’ Ontkennen had geen zin, maar toch ging het bij haar dan zo: ‘Ik weet ik niet.’ Sinds ze naar school gaat, is het heen-en-weerboekje vervangen door een Facebookpagina waarop af en toe foto’s gepost worden. Meer munitie, maar even weinig efficiënt. Ik kan haar namelijk een foto onder haar neus duwen waarop ze staat te kleien, vragen wat ze aan het doen is en alsnog zal ze zeggen dat ze het niet weet.
Omdat je kinderen vooralsnog niet mag chippen, blijf ik als een creep achter een paal van de schoolpoort staan om te kijken hoe ze de hoek om sloft.
Eerst dacht ik nog dat er iets scheelde met haar geheugen, maar telkens wanneer ze me eraan herinnert dat ik tijdens een nachtelijke driftbui geroepen heb dat ze ’s ochtends mag ontbijten met snoep zolang ze maar stopt met roepen, weet ik dat haar geheugen prima werkt. Ze wil gewoon niets prijsgeven over haar privéleven. En ik ken de trucjes, ik heb ze allemaal gelezen. Dat je aan kinderen niet moet vragen wat ze gedaan hebben op school, dat zou namelijk te eenvoudig zijn en welke ouder wil nu graag een eenvoudig leven? Wat je wel moet vragen, is waarmee ze gelachen hebben, welke spelletjes ze gespeeld hebben, wat ze geleerd hebben en met welke andere kinderen ze wel of niet praatten. Zolang het geen ja-nee- of goed- slechtvragen zijn, zit je gebeiteld. Tenzij je dus een kind hebt dat onwetendheid of desinteresse veinst.
De enige bedenkelijke informatie die ik na twee weken school heb gekregen, is dat Lilly in haar broek kakt en dat de meester ook ‘een poepie’ heeft. Al mijn andere pogingen worden gecounterd met steeds hetzelfde antwoord: ‘Ik weet ik niet.’ Met een brede grijns. Daarna draait ze zich om, drukt ze een van haar babypoppen tegen zich aan en vertelt ze honderduit over haar dag.
Meer columns van Nele:
