Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 23 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over de roze wolk
Het gebeurt ’s morgens vroeg, net voor de zon helemaal opkomt. Dan barst het donkere wolkendek open. In elke barst een kleur. Van roze tot rood. Licht tot donker. Kinderen zeggen weleens dat Sinterklaas koekjes aan het bakken is, als er in de lucht zulke schemeringen hangen. Voor hen houdt elke kleurrijke barst een beetje meer verwachting en daarbij ook meer ongeduld in. Mijn vriend is minder naïef. Hij begint bij zo’n gekleurde lucht over waterdamp en luchtvochtigheid die het witte zonlicht verstrooien.
Gelukkig luistert niemand naar die wetenschappelijke benadering van hem. Die kinderen zijn in gedachten hun lijstje voor de Sint aan het aanvullen en ik verlies mezelf in die roze wolk. Al meer dan een half jaar, ondertussen. Nochtans waarschuwde iedereen me op voorhand. Die roze wolk is een fabeltje. Iets met troetelbeertjes en een pot goud. Die roze wolk moet gelden als licht op het einde van de tunnel. Of van het geboortekanaal, in dit geval. Het is iets wat ze gebruiken om aanstaande moeders af te leiden van wat komt. Luiers! Tepelkloven! Slaapgebrek! Huilbuien!
Die roze wolk is een fabeltje. Iets met troetelbeertjes en een pot goud.
En zo houdt waterdamp en luchtvochtigheid die het witte zonlicht verstrooien nog meer verwachting in dan de zwangerschap zelf. Met een vanzelfsprekend wantrouwen ging ik ervan uit dat ook ik niet bij de gelukkigen zou horen en dat die roze wolk aan mij zou voorbijwaaien. Ik bereidde me voor op een baby die mij niet meteen supertof zou vinden en misschien zou dat gevoel zelfs wederzijds zijn. Want dat gebeurt, dat wist ik. Dus daar wilde ik op voorbereid zijn.
Zes maanden later in deze dolle rit blijkt voor ons het tegendeel waar. Het wordt straks winter, maar het voelt alsof wij al sinds afgelopen zomer de volle zon op onze snoet hebben, badend in een wolk van roze tot rood. Zeker niet elke dag, maar wel meer dan niet. Het doet me beseffen dat in het moederschap het weer niet te voorspellen is. Soms schijnt de zon. Soms regent het. Soms is het mistig. Donker als de nacht. Soms is het geen weer om een hond door te jagen en toch moeten we ook die dag zien door te komen. Dat moet elke moeder, elk kind. Ik kan daarom alleen maar hopen dat het snel opklaart voor elke moeder die met haar hoofd in zo’n donkere wolk staat. En dat het waar is wat ze zeggen: er is geen slecht weer, er is alleen slechte kledij.
Lees meer columns van Nele:
