Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap.
Ik dacht dat ik zo’n moeder zou worden die met haar acht kinderen in bed zou slapen, net zo lang tot die alle acht hun lief erbij zouden halen. Daar ergens lag ongeveer de grens. Het leek me zo gezellig, en veilig samen slapen met je kind wordt bovendien aangeraden. Goed voor de veilige hechting. En als het met die veilige hechting goed zit, heb je het eigenlijk gemaakt in het leven. MAAR HET MOET DUS WEL VEILIG. Dat zeg ik er meteen bij, want na borst- en flesvoeding is geen thema binnen het moederschap zo besproken als samen slapen. Omdat ik geen eieren tegen mijn ruiten wil krijgen noch die eigen ruiten wil ingooien, ga ik het niet hebben over die veilige manieren. Daar bestaan genoeg boeken over, dus als je meer wil weten, lees je die boeken of googel je het even. Tegen de tijd dat je al die informatie verwerkt hebt, willen je kinderen vast niet meer in dezelfde ruimte slapen als jij en is dat probleem ook weer opgelost.
Zelf koos ik voor een co-sleeper, die na de bevalling van mijn eerste dochter al klaarstond in de ziekenhuiskamer, naast mijn bed. Maar het ding bleef enkele nachten leeg omdat het kleintje moest aansterken in de couveuse, waardoor ik naar mijn gevoel een goudvisje had gebaard in plaats van een baby. Het was een akelig zicht, die lege buik en dat lege bedje. Dus toen ze eindelijk naast mij mocht liggen, besloot ik dat ze daar lang mocht blijven liggen.
Veilige hechting mag dan wel een must zijn, ’s nachts zo weinig mogelijk lichaamsbeweging is dat voor een nieuwe moeder ook.
Ondertussen weet ik niet meer wanneer ze juist naar een eigen kamertje verhuisd is. Ik weet enkel nog dat ik er een nacht om gehuild heb. Na zeven maanden? Acht maanden? Toen het te awkward werd om nog baby’s te maken in haar bijzijn? Ik weet het niet meer. Maar het afscheid viel me zwaar omdat het tegelijk ook als een verlossing voelde. Door haar niet meer bij ons op de kamer te hebben, kreeg ik weer een beetje meer plaats voor mezelf, letterlijk en figuurlijk.
Bij de komst van mijn tweede dochter werd die co-sleeper opnieuw naast ons bed gepositioneerd, nog voor zij er was. Het was iets waar ik lang naar uitkeek, want dat ding doet ook perfect dienst als nachttafeltje. En het werd helemaal plezant zodra zij er eindelijk in lag. Door haar binnen handbereik te hebben, hoefde ik ’s nachts namelijk niet uit bed te komen voor iedere scheet die ze liet. En iedereen die een baby heeft, weet hoeveel lucht die rakkers ’s nachts aflaten. Veilige hechting mag dan wel een must zijn, ’s nachts zo weinig mogelijk lichaamsbeweging is dat voor een nieuwe moeder ook. Dus of ik co-sleepen aan andere ouders zou aanraden? Zeker. Al is slapen op zich voor ouders met een baby gewoon nog belangrijker dan het feit of dat samen gebeurt of niet.
Meer columns van Nele:
