Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 10 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
‘Sorry meisje, wat doet die gekke mama toch?’ Het is de standaardzin die ik gebruik om me te verontschuldigen bij mijn baby. Die baby is tien weken oud en kan haar handen nog niet van haar eigen voeten onderscheiden, dus mijn spijtbetuigingen betekenen niets voor haar. Bovendien lijkt ze me ook niet erg vergevingsgezind. Daarvoor kakt ze nog te vaak op mij tijdens het wisselen van luiers. Maar ik laat haar doen, al was het maar omdat ik me daar anders ook nog eens voor zou moeten verontschuldigen.
De enige reden waarom ik als een idioot over mezelf praat in de derde persoon is dan ook om mijn eigen schuld af te kopen. Want die gekke mama heeft duidelijk iets gedaan wat niet in het beste belang was van de baby. En als zij me dan met haar onschuldige ogen aankijkt, valt dat schuldgevoel als een blok op mij en beginnen mijn borsten ongegeneerd melk te lekken. De persoon die me tijdens het moederen het meest veroordeelt, ben ik nochtans zelf. Dat begon al zodra ik die positieve zwangerschapstest zag. Ik had nog alcohol gedronken! En misschien niet zo goed gewassen sla gegeten! Sushi! En in die tiramisu zaten rauwe eieren! Gekke mama toch.
Als zij me dan met haar onschuldige ogen aankijkt, valt dat schuldgevoel als een blok op mij en beginnen mijn borsten ongegeneerd melk te lekken.
Het schuldgevoel kwam en ging. Maar sinds de baby er is, blijft het. En het overvalt me te pas en te onpas. Wanneer ik haar net iets vroeger voed omdat dat een beetje beter uitkomt. Wanneer ik haar even laat huilen omdat ik mijn bord nog snel wil leegeten. Wanneer ik haar klaarwakker in bed leg omdat ik zelf ook wil slapen. En wanneer ik haar een dag geen rondleiding door het huis kan geven waarbij ik overdreven articuleer. Want alleen door dat te doen breng ik mijn kind de nodige taalvaardigheid bij, heb ik ergens gelezen. Ga je zien dat ik ga zitten met een kind dat amper haar eigen naam kan uitspreken en het zal mijn schuld zijn. Het zal allemaal mijn schuld zijn. En dan heb ik haar nog niet eens moeten achterlaten in een crèche.
Maar ik kan me nog duizend keer verontschuldigen, dat schuldgevoel zal er niet snel minder op worden. Het is eigen aan het moederschap, heb ik al begrepen. Met wat pech kom je er zelfs nooit meer van af. Je leert er alleen mee leven, dus dat ga ik proberen. En zo zal die gekke mama uiteindelijk niet langer gebukt gaan onder dat schuldgevoel en het gewicht van lekkende borsten.
Lees meer columns van Nele:
