Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over stoppen met tutten
‘De zuigbehoefte en troost zoeken via de mond zijn heel natuurlijk’, lees ik wanneer ik online op zoek ga naar informatie over tutten. Ik knik, slik nog een hap chips weg en bedenk dat ik er nog meer ken die rustig worden wanneer hun zuigbehoefte bevredigd wordt. Onze peuter is ondertussen de leeftijd van twee jaar gepasseerd en steeds vaker krijg ik het gevoel dat ze ongeveer nu beter zou stoppen met tutten, om verschillende redenen die het internet je ook met plezier uitlegt.
Al van bij de geboorte gebruikt ze dat tutje. Ze belandde meteen na de geboorte in de couveuse, en daar kreeg ze – uit goede bedoelingen, gewoonte of tijdsgebrek – meteen zo’n fopspeen in haar mond, terwijl ze nog van geen ene tepel geproefd had. En ik maar preventief tepelzalf smeren, terwijl ik overal las dat een speen afgeraden wordt bij borstvoeding. Door omstandigheden heeft ze uiteindelijk pas twaalf uur na de geboorte voor het eerst van de borst gedronken, om daarna haar schade ruim in te halen. Maar dat tutje is dus gebleven, zoals bij zoveel kindjes. Na deskundig advies kochten we dan nog een tutje dat niet nadelig zou zijn voor de borstvoeding, maar dat qua vorm dan weer lijkt op een open- en dichtgaand aarsje wanneer ze erop zuigt. Ergens onderweg heb ik geprobeerd om haar te laten overstappen op een meer Instagramwaardige tut, maar die weigerde ze. Dat begrijp ik, want dat aarsje blijft nu eenmaal lollig.
Zeurt ze? Tut erin. Is ze verdrietig? Tut erin. Is ze gevallen, boos, moe of prikkelbaar? Tut erin.
Ondertussen is het de gewoonte dat die tut overal meegaat, samen met haar knuffeldoekje. Het ene kan niet zonder het andere, en zij kan niet zonder die twee. Een handigheidje, voor haar en voor ons, als directe omgeving en primaire zorgverleners. Zeurt ze? Tut erin. Is ze verdrietig? Tut erin. Is ze gevallen, boos, moe of prikkelbaar? Tut erin. Het is een quick fix die alles plots weer beter maakt. Voor haar, maar ook en vooral voor ons, want dan is ze stil. Het is dus misschien nog meer uit eigenbelang dan in haar belang dat die tut voorhanden is.
Daarom zie ik er zo tegenop om die tut uit haar mondje en ons leven te weren. Het lijkt me beter voor ons allemaal dat ze die wél heeft. Bij voorkeur tot haar achttiende. Maar goed. Met het oog op de mogelijke ontwikkeling van een stevig spraakgebrek en een knoert van een orthodontisch fenomeen in het midden van haar gezicht besef ik dat we haar beter niet meer te lang laten tutten. Later kan ze alsnog desgewenst – maar liever niet – overstappen op sigaretten of andere verslavende producten die haar in de illusie doen leven dat dat leven best oké is. Tot dan geef ik haar misschien gewoon wat chips.
Meer columns van Nele:
