Onze columniste Nele is terug, mét baby op komst! Ze is nu 27 weken zwanger. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Een toiletjuffrouw in Zuid-Afrika is een van de eersten tegen wie ik hardop zei dat ik zwanger was. Ik had een tijdlang kokhalzend boven de pot gehangen en zij keek me geschrokken aan toen ik haar toilet verliet. ‘I’m pregnant’, zei ik met een verontschuldigende blik, waarna ik haar 30 rand gaf om het er verder niet meer over te hebben. Dat is twee euro. ‘I thought so’, zei zij nog, terwijl ze met haar armen een wegwerpgebaar maakte. En dat was dat.
Ik was exact vijf weken zwanger en slechts drie levende wezens wisten dat: mijn lief, de vriendin met wie ik op reis was in Zuid-Afrika en ikzelf. Die toiletjuffrouw was de vierde. Aan anderen had ik het heuglijke nieuws nog niet durven te verkondigen. Zelfs mijn eigen moeder wist het grote nieuws nog niet.
Ik vond zwanger zijn iets voor vrouwen die cache-coeurs dragen met zo’n halskettinkje dat lawaai maakt ter hoogte van hun buik.
Ik was bang dat ik door het te zeggen, een vloek over mijn ongeboren kind zou uitspreken. Bovendien was zwanger zijn iets voor vrouwen die cache-coeurs dragen met zo’n halskettinkje dat lawaai maakt ter hoogte van hun buik, waarop ze met viltstift een lachend gezichtje getekend hebben. Heel gezellig allemaal, maar ik ben niet zo’n vrouw. Ik heb niet eens een viltstift. En ik zal waarschijnlijk ook nooit zo’n vrouw worden of een viltstift hebben. Maar ik was en ben dus wel zwanger, iets waar ik uit zelfbescherming in alle talen over zweeg. Tot ik het er dus in het Engels uitflapte.
Mijn outing aan die toiletjuffrouw was daarom een loutering. Een generale repetitie. Na de toiletjuffrouw volgde een taxichauffeur, nóg een taxichauffeur en een stewardess die me tijdens de elf uur durende vlucht meermaals vroeg of ik echt geen kotszakje nodig had. Een voor een had ik hen nodig om hardop te zeggen dat ik zwanger was en dat er binnenkort een kind uit mij zou komen. En pas toen dat er vanzelf uitkwam, kon ik het vertellen tegen mensen die echt belangrijk zijn.
Zoals mijn moeder. En dat ging zo: ik was op bezoek bij mijn ouders. Ik moest kokhalzen en rende naar het toilet. Daarna zei ik met een verontschuldigende blik dat ik zwanger was. Het was dat moment met de toiletjuffrouw in Zuid-Afrika all over. Ik zocht nog snel twee euro, maar vond die niet. ‘Ik dacht het nog!’ riep mijn moeder verheugd uit terwijl ze haar armen om me heen sloeg. De tranen sprongen in haar ogen en in die van mij. Het geluk was pril maar compleet. En zo verschilde dat moment in niets en tegelijkertijd in alles van dat moment in Zuid-Afrika.
Lees meer columns van Nele:
