Columniste Nele werd vorig jaar moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over tradities
‘Je grootmoeder opende het juwelendoosje, en wat er toen gebeurde, geloof je nooit.’ Het zou een krantenkop kunnen zijn in de nieuwsberichtgeving over het wel en wee van onze familie. Een krantenkop die ik mijn dochter op een mooie dag zou voorleggen, bij wijze van herinnering aan een vreemde dag in het even vreemde jaar 2020. Op die vreemde dag trokken mijn ouders de deur van het ouderlijk huis achter zich dicht. Om elders een andere deur te openen, want zo gaat dat dan. Ze namen zo niet alleen afscheid van een hoop bakstenen op een stuk grond, ze lieten een deel van hun leven en zelfs een stukje van zichzelf achter. Omdat wij in onze familie allemaal emotioneel gehandicapt zijn, werd daarover echter met geen woord gerept. Dozen werden versleept, meubels in en uit elkaar gedraaid, maar niemand die toegaf dat uiteindelijk niet alleen dat huis maar ook onze harten aanvoelden als een lege echokamer.
Om dat leed te verzachten wilde ik voor een gepast afscheidscadeau zorgen. Iets wat ons herinnerde aan wie we zijn en waar we dat geworden zijn. Snel werd duidelijk dat we een familie zijn zonder al te veel tradities om op terug te vallen. Al zijn er wel enkele zekerheden: ruzie aan de kersttafel, chaos als we ons met meer dan vier in één ruimte bevinden en eindeloze onenigheid over wie van de drie zussen het grootste empathisch vermogen heeft. Een onenigheid waar niemand genoeg empathisch vermogen heeft om zijn meerdere te erkennen. Ik maakte de reflex naar mijn eigen gezin en besefte dat ik het jammer zou vinden als mijn dochter later ook geen tradities of gewoontes had om op terug te vallen. Het lijkt me nochtans leuk dat ze op een dag tegen haar buren moet zeggen dat ze niet naar het jaarlijkse straatfeest kan komen omdat ze – zoals elk jaar – gaat fierljeppen voor de verjaardag van haar vader. Ik zeg maar wat.
Dat stukje kokoscake was het beste cadeau ooit, zeker toen ook mijn dochter ervan smulde en de traditie er plots een generatie bij had.
Na lang nadenken kon ik één ding bedenken: kokoscake. Die kokoscake is de caloriebom die mijn moeder vroeger één keer per jaar maakte. Er kwam kokospoeder en gesmolten chocolade aan te pas en zelfs zo’n verfborsteltje om die chocolade uit te smeren. De geur, de smaak, de herinnering: dát was de traditie die ik zocht. Ik bakte de cake en stopte één stukje in een juwelendoosje, dat ik na die verhuis aan mijn moeder cadeau gaf. Het was het beste cadeau ooit, zeker toen ook mijn dochter smulde van zo’n stukje kokoscake en de traditie er plots een generatie bij had.
Net zoals mijn moeder zichzelf ooit in mij herkende, zag ik mezelf in mijn dochter. Met chocolade in elke mondhoek en een sjaaltje van kokospoeder. Dus als ik op een mooie dag het verhaal van dat juwelendoosje aan mijn dochter vertel, vraagt ze hopelijk nieuwsgierig wát er juist gebeurde toen haar grootmoeder dat doosje opende. Zodat ik haar kan vertellen dat er een stukje van mezelf in zat.
Disclaimer: Omdat ik geen recepten bijhoud en er koffie gemorst is op het receptenboekje van mijn moeder, hier nog even dat recept voor mijn dochter, die dit hopelijk ooit leest: mix 375 gram suiker, 530 gram bloem, een zakje bakpoeder, 3 eieren, een tas koffie en 150 gram honing. Giet het beslag uit op een beboterde bakplaat en laat het 30 minuten bakken op 180 °C. Snij het gebak in blokjes, besmeer die met gesmolten chocolade en bestrooi ze met kokospoeder.
Meer columns van Nele:
