Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
One child is a pet, but two is a zoo. Het is een uitspraak die me al is bijgebleven van voor ik zelf kinderen had. Ik maakte me toen nog mooie voorstellingen bij dat huisdiertje waarvan sprake, maar in het beste geval leek het me een tamagotchi. Eender welk ander huisdier zou meer tijd, zorg en aandacht vereisen, en wie heeft daar eigenlijk tijd voor? Ik alleszins niet. Maar toch kreeg ik een kind. Samen met dat eerste kind kreeg ik van iedereen felicitaties, adviezen, tips en afgedankte babyspullen die ‘zeker nog een rondje meekunnen’. Toen kwam er een tweede kind en kreeg ik enkel nog maar succes toegewenst. En wetende dat thuis de helft van de tijd ook nog twee pluskinderen rondlopen, dekt succes niet eens de lading. Het verschil tussen dat zogenaamde huisdiertje en die dierentuin is dan ook enorm.
Het begon al bij de zwangerschap van die tweede, een soort van hindernissenparcours dat ik moest afleggen en waarbij het grootste obstakel een actieve peuter was die ik enigszins tevreden wilde houden.
Met één baby kon ik tijdens haar dutjes twee taarten bakken, drie kamers verven en in mijn eentje een Ikea-kast in elkaar knutselen. En een retourtje Ikea doen omdat er een schroefje ontbrak. Of ik kon zelf rusten. Met twee kinderen kan dat niet, simpelweg omdat er altijd eentje wakker is wanneer de andere slaapt. Een foutje van de natuur, veronderstel ik.
Met één baby ging ik mogelijks nog meer van mijn lief houden. Dankzij hem en mij was er plots een ‘ons’.
Met één baby was het schuldgevoel dat bij het moederschap hoort, nog te verdragen. Ik deed tenslotte maar één kind tekort wanneer ik het niet mijn volledige aandacht gaf. Met twee kinderen is dat schuldgevoel soms verpletterend, want ze hebben beiden aandacht nodig, en niet op dezelfde manier. Ik probeer er eentje met krampjes te troosten terwijl ik samen met de andere een puzzel maak met stukjes cornflakes die ze op de grond heeft uitgestrooid omdat ik haar toch niet kon tegenhouden. Met één baby ging ik mogelijks nog meer van mijn lief houden. Dankzij hem en mij was er plots een ‘ons’, en samen konden we de wereld aan. Met twee kinderen houden we nog steeds van elkaar, maar irriteren we elkaar ook meer. Om heel veel redenen, maar vooral omdat we moe zijn. Want: twee kinderen.
Dat gezegde geeft het dus wel degelijk aan: één plus één is in het geval van kinderen niet gewoon twee. Het is een ander soort som, misschien zelfs een kwadraat van die som. En toch sta ik elke dag weer klaar aan de poorten van die dierentuin, samen met zoveel andere ouders die alle andere gezegdes kennen: eentje is geentje, alles meer dan twee is een slecht idee, derde keer goede keer, vier is meer plezier, enzovoort. En we staan daar met al onze liefde, uitgeteld of niet.
Meer columns van Nele:
