Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap.
280 dagen, 40 weken, negen maanden of drie trimesters. Dat is de gemiddelde zwangerschapsduur, de tijd die de natuur uitgetrokken heeft om van een sperma- en eicel een kind te maken dat klaar is voor de wereld of toch verondersteld wordt dat te zijn. Ik ken er namelijk die na veertig weken en evenveel jaren nog niet klaar zijn voor de wereld. Elk trimester van die zwangerschap onderscheidt zich van het volgende.
Je begint zo goed als onwetend aan die eerste weken, om je er vervolgens al kokhalzend door te laveren. Je bent vermoeid, je hebt hoofdpijn en je gelooft nog dat het ooit beter zal worden. Het tweede trimester is dat waarin je zogezegd gaat stralen, áls je geen aambeien krijgt. Dan ga je gewoon hopen dat je een cloaca had en dat kind oraal kon baren. Het derde trimester dient dan weer om je helemaal slecht te voelen omdat je vocht ophoudt en amper nog van je plaats komt. Al zijn er natuurlijk ook varianten op hoe een vrouw die drie trimesters beleeft, en ik ben misschien niet meer helemaal objectief na twee zwangerschappen. Feit is dat je als zwangere normaal gezien al die drie tijdsblokken doorloopt – of uitzit, als lopen moeilijk wordt. En als je eindelijk die drie trimesters hebt volgehouden, begint er nog één: het vierde trimester. Volgens kenners is dat net zo belangrijk als de vorige drie.
Dat gewone leven ligt voorgoed buiten handbereik.
Vanaf het moment dat ik dat glibberige klompje mensenvlees zelf van tussen mijn benen op mijn borst trok, begon dat vierde trimester voor mij. Een dertiental weken waarin ik niet meer zwanger zou zijn, maar het wel nog maar pas geweest was. En dat is net het ding. Het vierde trimester dient om te herstellen van die zwangerschap en de bevalling. Je weet wel, zodat je niet meteen hoeft te doen alsof je het gewone leven zomaar oppikt, zonder probleem, zonder enige vorm van fysieke en mentale aanpassingsmoeilijkheden en zonder kraamverband. Dat gewone leven ligt dan immers voorgoed buiten handbereik.
Voor mij was het vierde trimester deze keer een uitdaging. Met een kleuter, een verbouwing en nog veel andere luxeproblemen werd die aanpassingsperiode eerder een soort van overlevingsperiode. En nu die vier trimesters erop zitten, vraag ik me af of er ook zoiets als het vijfde trimester bestaat en of er daarna nog wat komt. Een zesde? Een zevende? Blijkt dus van wel, en dat had ik eigenlijk al kunnen weten. De trimesters die nu nog volgen, heten ‘het leven zoals het nu is’ en zijn een variatie op dat gewone leven van vroeger. En volgens mij is die periode het beste deel van de dracht.
Meer columns van Nele:
