Onze columniste Nele is terug, mét baby op komst! Ze is nu 33 weken zwanger. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over haar zwangerschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
‘Dat zie je goed’, zei de vroedvrouw met een onschuldige glimlach. ‘Op dat moment kunnen we met onze vinger het hoofdje van de baby al voelen.’ Enthousiast wees ze naar een illustratie in het boekje dat voor ons lag. Met diezelfde vinger waarmee ze dus via mijn vagina als eerste persoon ter wereld de fontanel van mijn kind zal voelen.
‘Op deze tekeningen zie je dan wat er vervolgens allemaal gebeurt.’ Twaalf nieuwe illustraties trokken mijn aandacht. Stap voor stap moesten die uitleggen wat er met moeder en kind gebeurt tijdens de bevalling. Allemaal afschrikwekkende dingen, kan ik je zeggen. Dus al bij stap één werd me duidelijk waarom ze in dat voorlichtingsboekje werken met zwart-wittekeningen en niet met foto’s. Dan valt al dat bloed zo niet op.
‘Dat zal je wel lukken, hoor’, besloot ze uiteindelijk. Ze beantwoordde daarmee een vraag die ik niet luidop stelde.
Mijn ogen schoten langs de tekeningen, om te eindigen bij de twaalfde en laatste fase: de moederkoek die uitgespuwd lijkt te worden door de vagina, terwijl de nieuwbakken moeder zelf het pasgeboren kindje aan de borst heeft liggen. Opnieuw in zwart-wit. Want vers geperst lijkt zo’n baby’tje toch op een gevild konijntje, daar moeten we gewoon eerlijk in zijn.
De moeder heeft twee subtiele streepjes onder haar ogen gekregen die als wallen moeten dienen. Wat mij meer zei dan alle informatie in heel dat boekje. En ze lijkt te lachen. Dat moest me dan geruststellen na al die fases. Al was het feit dat ze een wild bosje schaamhaar heeft misschien nog geruststellender. Dat bespaart me toch weer wat geklungel in spreidstand boven een spiegel.
Terwijl de vroedvrouw vrolijk verder vertelde over alles wat me nog te wachten staat, leek ik stilaan in een staat van paniek af te glijden onder het motto too much information. ‘Dat zal je wel lukken, hoor’, besloot ze uiteindelijk. Ze beantwoordde daarmee een vraag die ik niet luidop stelde. Ze merkte waarschijnlijk dat ik niet meer reageerde, maar gewoon wezenloos naar dat boekje staarde. Ik was nu officieel bang voor die bevalling. De illustraties leken een voor een op mijn netvlies gebrand te worden, terwijl ik eigenlijk nog het liefst van al wilde wegkijken. Alles ontkennen. Een beetje zoals wanneer je een overreden diertje ziet liggen naast de weg. Je wil het niet zien, maar toch weten of het een kat of een fazant is. Dus je kijkt. En dan zie je dat het begot een konijntje is.
Lees meer columns van Nele:
