Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 20 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Als kind ben ik er nooit in geslaagd om spagaat te doen. Een tijdje heb ik ballet gedaan en iedere week trok de juf een beetje harder aan mijn benen terwijl de pianist me aan mijn schouders naar beneden duwde. Hijgen, puffen en zweten. Voor hen, vooral. Maar de moeite was tevergeefs. Ik mocht in tweeën scheuren, dan nog bleef er een spatie tussen mijn pelvic floor en die van de balletzaal.
Toen ik tijdens de bevalling ook werkelijk een beetje inscheurde daar beneden, was ik enigszins opgelucht. Ik dacht namelijk dat ik daarmee wel die spreidstand zou kunnen die moeders doen, zodra ze na het krijgen van een kind weer aan het werk gaan.
Dat kind krijgen was voor mij een eitje. Het is dat werken dat me tegensteekt. En het schuldgevoel dat daarbij hoort, want ik heb een kind gemaakt. Moet ik daar dan ook niet bij blijven ? Altijd? Is het niet zoals vroeger toen ik een kat wilde en die pas kreeg als ik zelf de kattenbak zou leegmaken ? Altijd? Dat deed ik namelijk niet en de kat kakte op het tapijt.
En zo kan ik ook niet enkel moederen, ik moest mezelf zo nodig uitdagen. Wat een grap. Alsof een kind grootbrengen nog niet uitdagend genoeg is. Gisteren heeft het een half uur geduurd om een neuspeertje in dat kind haar neusgat te duwen. How is that voor uitdaging. Is me niet gelukt, overigens. Een minuut later niesde ze in mijn gezicht en hing haar snot onder mijn neus. Ik wacht nu gewoon tot zij ook eens op het tapijt kakt en dan hebben we dat ook weer gehad.
Het is moeilijk om overeind te blijven, met één been in het moederschap en één been in het werkleven.
Constant heb ik het gevoel dat ik achter de feiten aanloop. En dat ik alles maar op halve kracht doe: half moederen, half werken. Waardoor ik soms helemaal verlamd ben. Alsof die babyblues nu pas begint. Huilbuien, slapeloosheid, stemmingswisselingen, prikkelbaarheid en overgevoeligheid. Dat is de gemiddelde vrouw na de bevalling. En ik, na mijn moederschapsrust.
Ik ben nog hard op zoek naar de juiste work-life balance. En het is moeilijk om overeind te blijven, met één been in het moederschap en één been in het werkleven. Een spreidstand zoals nooit tevoren, waarbij er altijd wel iemand is die aan mijn benen trekt of die me aan mijn schouders naar beneden duwt. Probeer zo maar eens achter de feiten aan te hollen. Dat is voorlopig nog mezelf vooruit slepen. Met hijgen, puffen en zweten. En hopen dat het niet opnieuw scheurt.
Lees meer columns van Nele:
