Columniste Nele werd bijna twee jaar geleden moeder. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over zwijgtijd
De eerste persoon aan wie ik vertelde dat ik zwanger was, was mijn vriend. Dat leek me wel zo gepast, en hij was blij, wat ik ook gepast vond. De kassabediende van het Kruidvat was de tweede persoon aan wie ik het vertelde. Hij was enthousiast, en dat vond ik misschien minder gepast, maar het was te wijten aan een samenloop van omstandigheden: hij vroeg of ik dacht dat ik zwanger was omdat ik een zwangerschapstest kocht, en ik gaf een eerlijk antwoord omdat ik soms te impulsief reageer.
De derde persoon was de dokter die een bloedtest moest afnemen om helemaal zeker te zijn van die zwangerschap. De vierde persoon was de apotheker die me pilletjes tegen de misselijkheid moest geven. Daarop volgde nog de assistent van de gynaecoloog die een afspraak moest maken bij de gynaecoloog zelf, die het als zesde wist. Zij waren allemaal eerder neutraal in hun reactie en dat vond ik oké. Verder belde ik nog naar het sushirestaurant om te vragen in welke rollen ze geen rauwe maar wel gebakken vis draaiden en ik vroeg aan de slager of parmaham eigenlijk rauw vlees is. ‘Want ik ben zwanger’, vertelde ik er steeds bij.
Waarom volgde ik die ongeschreven regel dat je pas na twaalf weken zwangerschap een aankondiging doet?
Ondertussen waren er dus al acht mensen die wisten dat ik seks had gehad, waarbij dan ook nog eens een zaadcel tot bij een eicel was geraakt om daar tot een bevruchting te komen. Zes mensen met wie ik verder geen enkele emotionele band heb. Verder zweeg ik in alle talen, tegen iedereen. Zelfs en vooral tegen de mensen uit mijn omgeving, die zulk heuglijk nieuws eigenlijk als eersten horen te weten. Ik hulde me in oversized truien omdat ik ervan overtuigd was dat ik er al meteen heel erg zwanger uitzag en ik kokhalsde stiekem vanop afstand achter mijn mondmasker. En op een bepaald moment vroeg ik me af waarom.
Waarom volgde ik die ongeschreven regel dat je pas na twaalf weken zwangerschap een aankondiging doet? Omdat het de norm is, omdat er nog veel kan mislopen tijdens die eerste weken? Misschien is dat net een reden om het wél te vertellen tegen naasten. Of deed ik het omdat ik het zelf wilde? Ik vermoed dat het voor iedereen anders is en dat is maar goed ook, maar voor mij gold het laatste. Ik wilde genieten van die korte tijd dat alleen mijn lief en ik wisten wat er te gebeuren stond, van ons geheimpje. Ik wilde wennen aan het idee en iedere keer dat ik het hardop uitsprak tegen iemand die ik niet kende, werd het een beetje echter. Daarom dus die acht mensen. En daarom die wachttijd voor de rest: ik wilde zelf vertrouwd zijn met die kleine scampi in mijn buik, voor ik die ging delen. En toen ik het dan eindelijk deed, smaakte het des te beter.
Meer columns van Nele:
